Verdwijnen is best moeilijk. Je kunt wel weggaan, maar je bestaat nog steeds. Na het verschijnen van zijn debuutroman ‘Lipari’ besluit Robbert Welagen te verdwijnen. Hij verkoopt zijn spullen, haalt al zijn geld van zijn rekening af en stapt op de trein naar Duitsland.
Eenmaal in Duitsland aangekomen, in het slaperige dorpje Rohen, valt al een deel van Robbert zijn plan in duigen. Om echt goed te kunnen verdwijnen, wil hij een andere naam aannemen, maar dit gaat niet zo makkelijk als hij had gedacht. Sowieso valt dat hele verdwijnen tegen. Aanvankelijk is alles magisch, want een ei bakken deed hij thuis ook al, maar nu bakt hij een ei terwijl hij verdwenen is.
Helaas verdwijnt de magie snel als zijn geld opraakt en hij aan het werk moet. Daar zijn Duits niet zo goed is, kan Robbert alleen maar simpel werk doen. Dus gaat hij braaf elke ochtend naar de fabriek in Rohen, vouwt dozen en stapelt deksels. Buiten het werk doet hij niet zoveel. Hij leest wat, eet en wandelt. En hij denkt terug. Aan zijn broer, zijn ouders en aan Chloe.
Chloe is zijn beste vriendin, al jaren. Maar liever had hij gewoon een relatie met haar gehad. In plaats van dat Chloe overstag ging voor zijn argumenten, trouwde ze met iemand anders. Zijn broer zou vader worden. En ook zijn ouders namen genoegen met het middelmatige leven dat men na de jeugd gedwongen is te leiden. Robbert niet. Al als kind had hij maar een wens; onzichtbaar zijn.
Maar onzichtbaar zijn en verdwijnen is een hele opgave als je bestaat. Dit boek gaat dan ook niet zozeer over de verdwijning van Robbert, maar over het bestaan van Robbert. Is bestaan gewoon ‘zijn’ of moet je er echt iets voor doen?
Robbert Welagen schrijft verschrikkelijk mooi. Zijn eerdere boeken Verre vrienden en Porta Romana waren voor mij echte leesfeestjes. Ik begon dan ook opgetogen aan ‘De verdwijning van Robbert’ en ik ben niet teleurgesteld. Al gelijk bij het eerste hoofdstuk had Welagen me helemaal ingepakt. (En niet alleen omdat hij J.M. Barrie quote, waarmee je bij mij altijd bonuspunten scoort.)
Zijn nieuwste roman is net zo goed als zijn eerdere werk, en nu laat hij zich ook meer van zijn humoristische kant zien. Niet in de vorm van grappen en grollen, maar door een tragikomisch verhaal te schrijven, met geweldige taalvondsten. Sommige stukken vond ik zo mooi, dat ik stopte met lezen, even voor me uit staarde en daarna de woorden weer las. En weer. Ik was haast geneigd om de pagina’s te zoenen.
‘Het verdwijnen van Robbert’ krijgt vijf van de vijf roze kogels. Dit is hoe literatuur hoort te zijn. Niet taai en ingewikkeld, maar een prachtig samenspel tussen geweldig mooi taalgebruik en een prachtig verhaal dat je aan het denken zet.
