Wanneer je tegenwoordig geen kinderen kunt krijgen op de gebruikelijke in-spuit-en-uit-manier, giet je jezelf vol hormonen, zet de kookwekker en wanneer die gaat beveel je je partner je ter plekke doelgericht vol te spuiten. Daar maak ik geen grappen over, het lijkt me vreselijk. Toch lijken mensen een andere optie nog veel vreselijker te vinden. De optie om een kindje te adopteren.
En dat zij dat vinden, vind ík dan weer veel vreselijker, want er zijn dingen die je niet moet geloven over geadopteerde kinderen.
Ik ben geadopteerd en waarschijnlijk daardoor komt adoptie eerder bij me op wanneer mensen ‘zelf’ geen kinderen kunnen krijgen dan bijvoorbeeld IVF. Dus toen een koppel me laatst vertelde over hun strubbelingen om zwanger te raken en hun keuze voor IVF, vroeg ik voorzichtig of ze ook hadden overwogen een kindje te adopteren. Maar zo voorzichtig als ik was met mijn vraag, zo hard gingen zij tekeer over waarom ze echt geen kindje adopteren…hoor!
“Het worden nooit je échte kinderen.”
Het koppel vervolgde met: “Het kunnen nooit echt je eigen kinderen zijn. Wij ook niet hun echte ouders, weet je. We hebben er gewoon liever eentje van onszelf. Echt óns kindje.”
Dit is het meest hardnekkige vooroordeel; dat een geadopteerd kind nooit als ‘eigen’ kan voelen en dat het kind zelf ook nooit het gevoel heeft dat jij/jullie de echte ouders zijn. Hoe vaak ik al heb gezegd: “Dat ís mijn echte moeder!” Ja, de leeftijd van het kind waarop je hem adopteert, speelt daarin een rol, maar pffff, hoe echt en eigen jij je kind ziet, heb je toch zeker zelf in de hand?
“Ze hebben allemaal psychische problemen, hoor.”
“Het is dan bij jou goed gegaan, maar straks krijg je zo’n psycho. En velen hebben er last van, dan gaan ze allemaal zoeken naar hun echte ouders, kijk maar naar Spoorloos.”
AAAH! Spoorloos, het enige dat mensen kennen en dus een bewezen reden om adoptie te zien als het begin van moeilijk gedoe. Kutprogramma. We zijn niet allemaal zo en dat je op zoek wilt naar je biologische, let op: je biologische, niet je ‘echte’, ouders en familie wil niet zeggen dat je psychische problemen hebt. Natuurlijk moet je niet zomaar een kind adopteren, sowieso moet je niet zomaar aan kinderen beginnen, maar inderdaad, als jij er eentje van jezelf krijgt, dan weet je exact wat je kan verwachten.
“Een aangenomen kind is gewoon anders.”
Zij kijkt hem aan met een blik van ‘toch?’ waarop hij haar bevestigend toeknikt en aanvult “en zo makkelijk niet, hoor.”
Ik ben zelf degene die geadopteerd is, dus ik weet niet of het moeilijk is. Maar ik ben niet anders. Voor koppels om een kind te adopteren, ja, dat is anders. Hoewel, je kunt het zo anders maken als je zelf wilt, natuurlijk. En trouwens, ik heb niet gesolliciteerd, dus noem me niet aangenomen!
“Het is gewoon niet natuurlijk, weet je.”
Inderdaad. IVF is wel een ontzettend natuurlijke manier om kinderen te krijgen.
“Je moet kinderen ook gewoon nooit uit hun eigen land weghalen.”
Zo. Aan hun hoofden te zien, was daar de kous mee af. Ik draaide me om en liep naar het balkon waar men de wijn koud hield.
Ik zeg niet dat adoptie een betere optie is, maar dat je een kind nooit weg moet halen uit zijn eigen land is echt bullshit. De wereld loopt vol met kinderen zonder ouders en/of toekomst. Is het echt beter jezelf te injecteren met je “echte eigen” kind dan dat je een baby zonder ouders van een vuilnisbelt afhaalt? Of wil je niet zozeer een kind van jezelf, maar meer voor jezelf?
Er zitten vele kanten aan. Wellicht leef ik me daar in een latere column nog op uit. Tot die tijd, moet je niet alles geloven van wat er gezegd wordt over adoptie en geadopteerde kinderen in het bijzonder. We zijn niet anders dan andere kinderen, onze weg is alleen anders begonnen. Verder zijn we net als jouw kinderen, namelijk; kinderen. Net zo eigen. Van vlees en bloed. Nergens om gevraagd. En zeker niet om negatief in een hokje gezet te worden.
