Moslims zijn eng. En de media zijn eigenlijk nog veel enger, want zij vallen echt aan.
Velen onder ons voelen een zekere angst wanneer er een bebaarde moslimachtig uitziende man naast ons komt zitten in de trein of alleen al in dezelfde bus stapt als wijzelf. We worden opstandig als een man met dito baard en uitstraling ons vrouwen de hand niet wil schudden.
Doordat de media zo’n ontzettend negatief beeld creëren van de moslimwereld en wij dus alleen al het slechte te horen en zien krijgen, is het niet gek dat het gros van de boeren en buitenlui een zekere afkeer heeft van alles wat met moslims te maken heeft. Natuurlijk horen we niets over de gewone bebaarde man en zijn gesluierde vrouw die een alles behalve uitzonderlijk leven leiden. Daar verdienen de media geen geld mee, want wie zou er op nu.nl nou doorklikken op een titel als “Man doet boodschappen met vrouw” of “Man drinkt een kopje thee in het café op de hoek” waarbij de religie van de persoon volledig buiten beschouwing wordt gelaten?
Zonder op de hoogte te zijn van de religie van een persoon zal een blanke man met of zonder baard of snor nooit automatisch bij een eerste gedachte in twijfel worden getrokken wat zijn doen en laten betreft. Terwijl niet te zien is of deze persoon zich aan heeft gesloten bij een sekte of buiten werktijd zijn vrouw en kinderen het leven zuur maakt.
Angst leidt onze gedachten op een vreemde manier en we willen maar niet wennen aan het veranderende straatbeeld. Ik weet dat ik niet in de meest standaard situatie leef sinds een paar jaar, met een Marokkaan aan mijn zijde, maar ik heb tot nu toe veel geleerd. Zoals het vormen van mijn eigen mening over zaken die mij voorheen onbekend waren en niet te oordelen op basis van uitspraken van de media, maar dus op basis van mijn eigen ervaringen.
Ook ik vond het in het begin onwennig wanneer ik in het vliegtuig naar Casablanca naast een bebaarde man zat. Maar vanaf het moment dat hij uit zichzelf met mij begon te praten, benieuwd naar mijn reden om naar Marokko te gaan en met de behoefte zijn eigen ervaringen te delen verdween het onwennige gevoel. Treurig om dan te horen dat hij met zijn vrouw in Nederland woonde en dat zij na veel nare ervaringen de keuze heeft gemaakt zich in Marokko te vestigen met hun kinderen: ze voelde zich niet veilig in Nederland, ze kon niet zijn wie ze wilde zijn, nikab incluis. Omdat hij werk heeft in Nederland, leven ze nu op afstand van elkaar en ziet hij zijn kinderen zelden. Pijnlijk. Oh zo tolerant Nederland.
Ik begeef mij nu 24/7 onder de moslims en heb er dus welgeteld tien in mijn team zitten. Waaronder één bebaarde, serieuze moslim die vrouwen geen hand schudt. Een collega “waarschuwde” me in het begin al tactisch: hij geeft vrouwen geen hand, dan kun je je daar vast op instellen.
Tijdens de eerste meetings ontweek hij zelfs zoveel als mogelijk oogcontact met mij. Maar toen de kat eenmaal uit de boom was gekeken werd het contact beetje bij beetje minder gespannen. Inmiddels vraagt hij me om hem Nederlandse woorden te leren en houdt hij me regelmatig voor de gek met flauwe grapjes en ik hem dus ook. Eng hoor!
Het gekke is dat ik het soms zelfs prettiger vind om omgeven te zijn door bebaarde mannen, van wie ik weet dat zij hun religie respecteren en mij daarom als Europese vrouw niet als interessant stuk vlees zien. Ze hebben een bepaalde levensstijl die niet overeenkomt met de mijne en maar voor een petieterig deel met die van mijn eigen kerel. Maar dat is voor mij dan nog geen reden om ze te verdenken van extremistische en/of terroristische activiteiten wanneer ik hen niet in mijn vizier heb.
