12-05-2014 | Psyche
Sprongen je ouders bij het eerste lachje van de oudste een gat in de lucht, na jouw eerste lachje zeiden ze: “ Oh hee, deze lacht ook.” Maar als het jongste kind voor het eerst lacht, dan is het huis weer te klein. Want deze lacht zo bijzonder, zo héél anders dan de anderen. De tragedie van het middelste kind: je bent niet de eerste met wie je ouders alles meemaken, en ook niet de laatste. Je bent gewoon iemand die alles doet wat de eerstgeborene ook deed.
read more
28-04-2014 | Psyche
Na het feest dat je studie was, zit je nu elke doordeweekse dag op een kantoor in tl-licht tussen stervende kamerplanten. Je mag er pas weg als het vijf uur is geweest, je manager spreekt je naam consequent verkeerd uit en je collega’s schijnen te denken dat je hier stage loopt. En dat terwijl je zo’n bijzonder mens bent, destined to do great things…
read more
15-04-2014 | ... en alles
Vorig jaar stond mijn wall vol met felicitaties van mensen waarvan ik niet meer wist dat ik ze als facebookvriend had. Ze schreven dingen als: “Gefeliciteerd! Maak er een mooie dag van!” Terwijl ik, voor zo ver zij wisten, net zo goed twee maanden geleden door een tram overreden had kunnen zijn. Ik voelde me het afgelopen jaar dan ook vaak verplicht om hen ook te feliciteren, wanneer ik op Facebook zag dat zij jarig waren. Zij hadden mij ten slotte ook gefeliciteerd en het is nu eenmaal vrij onsympathiek om iemands verjaardag te negeren, zelfs al weten de jarigen niet dat jij hen negeert. Het experiment Hoe dan ook hadden we elkaar nooit gefeliciteerd als ons oog niet toevallig op die Facebookmelding gevallen was. In het tijdperk van de verjaardagskaarten hadden wij niet op elkaars verjaardagskalender gestaan (die de meeste mensen graag ophangen op het toilet, zodat je weet dat je kaart is verstuurd nadat een toiletbezoek tante Sjaan eraan herinnerde dat je jarig was). Ik vond de felicitaties daarom niet oprecht en besloot mijn geboortedatum onzichtbaar te maken om overal vanaf te zijn. En toen was ik, vanzelfsprekend precies een jaar later, weer jarig. Het was een doodnormale maandag, met verder niets geks in de zin. Ik kreeg van drie vrienden een appje waarin ze mij een vrolijke dag toewensten. Eén vriendin belde mij op. En verder bleef het stil… De reacties Tot 14:23 uur, toen een goede vriendin een berichtje op mijn wall plaatste: “Wat sneaky van jou, een beetje je je verjaardag veranderen hè… van harte gefeliciteerd!” En gelijk daarna een sms’je: “Uh sorry dat...read more
18-03-2014 | ... en alles
Brood is dood en superfoods zijn de nieuwe way of life! En superfoods zouden geen ware superfoods zijn als ze geen voedsel zijn waarvan je oma nog nooit gehoord had. Denk aan goji bessen en chiazaad. Van de eerste word je 120 en van chiazaad gaan je hersenen beter werken. De voedingsstoffen zijn zeer geconcentreerd: je eet weinig, maar krijgt meer. Maar wat is nou de zin en onzin van superfoods? Het enthousiasme Goed, die goji bessen smaken nog het meest naar stofzuigerzakken, of naar zoals je denkt dat stofzuigerzakken zouden smaken, mocht je er een hap van nemen. Chiazaad ziet er uit als iets wat je je kanarie nog niet te eten zou geven en het kost nog klauwen met geld ook. Maar: dan heb je ook wat. Een superfood! Het woord super verblindt je en voorkomt dat je je zorgen maakt om je portemonnee of jezelf kritische, doch logische vragen stelt (Zoals: is het wenselijk om 120 te worden? Wat is er mis met de huidige werking van mijn hersenen en hoe ga ik me gedragen als ze nog ‘beter’ gaan werken? Hoe kon mijn oma eigenlijk zo gezond oud worden op vooral brood met kaas?). De verwarring Totdat het Voedingscentrum opeens stelt dat het allemaal onzin is. Als je maar gevarieerd eet, dan word je heus ook wel 120. Sowieso brengen de beweringen van dit centrum mij vaak in opperste verwarring. Heb ik net geleerd dat brood dood is, kom ik erachter dat het door hen wordt aanbevolen als ware het een superfood. Weet ik net iedereen die mij melk probeert op te dringen uit te leggen dat dat helemaal...read more
17-02-2014 | Sekse
“Ja, jij kunt ook minder gaan werken, maar dan is je carrière dus wel echt… hè… voorbij hè…” sprak de hypotheekadviseur tegen mijn vriend. Zojuist was de adviseur er nog even vanuit gegaan dat ik wel minder zou gaan werken als er kinderen kwamen. Hij had míj daarbij niet gewaarschuwd voor het voorbijgaan van mijn carrière. Ik had kennelijk geen ambities. Ik (v) ging een huis kopen met mijn vriend (m). Nou viel het me al op dat de hypotheekadviseur er wel heel gemakkelijk vanuit ging dat ik vast niets van hypotheken begreep, in tegenstelling tot de man aan mijn zijde, en dat makelaars vooral je vriend een hand geven en tegen hem praten wanneer ze een huis laten zien. Maar daarbij dacht ik nog: ach, ik heb nu eenmaal een introvertere persoonlijkheid die lastiger te peilen is dan die van mijn o zo extraverte metgezel. Dubieuzer werd het toen de hypotheekadviseur er gemakshalve vanuit ging dat ik minder zou gaan werken wanneer er kinderen zouden komen en zich constant vergiste door bij iedere berekening weer opnieuw te denken dat het hoogste inkomen aan mijn vriend toebehoorde. Ik vond dat niet zo leuk. Het was niet aan hem te bepalen wie zijn carrière zou opofferen voor het nageslacht. En ik hoef er niet keer op keer mee geconfronteerd te worden dat iedereen het de normaalste zaak van de wereld vindt dat een vrouw minder verdient dan een man bij een even lange werkweek, met een even lange historie op de arbeidsmarkt. Een eeuwenoude regel: de vrouw is persoon 2 Bij het afsluiten van een hypotheek hoort ook een samenlevingscontract....read more