Ik ken twee vrouwen. Ze zijn intelligent, aardig en grappig. Ik vind ze mooi. Toevallig zijn ze alle twee ontzettend slank, haast mager. Niet omdat ze zich uithongeren, maar ze hebben een ranke bouw en blijkbaar een snelle stofwisseling. Door hun gebrek aan flinke billen, een ronde buik en een enorme voorgevel, zijn zij volgens sommige mensen geen échte vrouwen.
Want échte vrouwen hebben een buikje en een kont.
Het schoonheidsideaal in de media is – ondanks de inspanningen van Dove – nog altijd een ontzettend slanke vrouw. Van ranke modellen met geen grammetje vet te veel, tot de jaloersmakende Doutzen Kroes en Kate Upton, die wel vorm hebben, maar geen lillende of kwabbige stukjes.
Ik vind ze beeldig. Maar het is nu eenmaal zo dat modellen qua figuur niet representatief zijn voor de ‘gewone’ vrouw of de ‘doorsnee’ vrouw.
Het is immers zo dat er meer vrouwen zijn die níet de maten hebben voor modellenwerk, dan wél.
En als je als vrouw naar een modeshow kijkt, een reclame voorbij ziet komen of een glossy leest, dan valt je gelijk één ding op; jouw lichaam lijkt niet op dat van de vrouwen in de media.
En blijkbaar kunnen veel vrouwen dan maar op twee manieren reageren;
1. Ze zijn chronisch op dieet en sporten als een idioot omdat ze ook slank willen zijn;
2. Ze roepen dat zij wél een echt vrouwenlichaam hebben en de meisjes in de media niet. De laatste groep heeft immers twee erwtjes op een plankje, geen heupen en een platte buik, dus zijn het geen echte vrouwen.
Ik weet eerlijk gezegd niet welke reactie ik stompzinniger vind.
Vrouwen die zichzelf mooi vinden, vind ik vaak ook mooi. Schoonheid is namelijk meer verbonden met je houding, dan met je kledingmaat. Een onzeker type met maat 36 is voor mij minder aantrekkelijk dan een vrouw met maat 42, die zich vrij beweegt en zichzelf accepteert zoals ze is. Vice versa geldt hetzelfde. Onzekere vrouwen met maat 42 zijn niet onaantrekkelijk omdat ze maat 42 hebben, maar omdat ze zich zo enorm schamen voor hun lichaam en zichzelf niet accepteren.
Echt lelijk vind ik vrouwen die roepen dat hun kwabben het toppunt zijn van vrouwelijkheid en dat vrouwen zonder vorm geen échte vrouwen zijn. (Maar ondertussen zijn ze wel stiekem altijd op dieet, omdat ze blijkbaar toch niet zo gelukkig met hun kwabben zijn als ze zelf beweren…)
Over smaak valt niet te twisten
De een vindt rond en zacht aantrekkelijk en de ander strak en hard – maar waarom zijn er zo ontzettend veel vrouwen die andere vrouwen moeten afkraken om zichzelf mooi te vinden? Waarom hebben we het nodig om ons eigen lichaam perfect te noemen – en daarmee onszelf te accepteren – en in dezelfde adem iedereen met een afwijkende lichaamsbouw (zowel dikker als dunner) weg te zetten in een negatief daglicht?
Prima dat je van slanke vrouwen helemaal wild wordt, maar daarom hoef je vrouwen met een grotere maat dan 38 toch niet af te schilderen als vette varkens?
Prima dat je dol bent op vrouwen met een figuur, een ronde buik en dikke billen fijn vindt, maar daarom hoef je slanke(re) vrouwen toch niet uit te schelden voor wandelende skeletten en roepen dat het geen echte vrouwen zijn?
Want dat krijgen de twee vrouwen uit mijn eerste alinea steeds vaker te horen. Niet recht in hun gezicht, natuurlijk, maar steeds meer lees je dat echte vrouwen een buikje en een kont hebben, en dat modellen geen echte vrouwen zijn.
Volle vrouwen meer zelfvertrouwen geven juich ik toe. Maar waarom moeten we dan onze slanke zusters afschilderen als ‘onecht’? Als je echt zelfvertrouwen hebt, als je echt tevreden bent met je lijf, is het toch nergens voor nodig om iemand met een anders (=beter?) figuur weg te zetten als nep?
Een vrouw uitschelden voor vet varken vinden we massaal niet kunnen, maar slanke meisjes hebben alle vuile opmerkingen over erwten op op een plank, skeletons en zurige anorexiagrappen maar te slikken. Echte vrouwen komen in alle vormen en maten. En zolang haar gewicht gezond is, is ze prima zoals ze is.
photo credit: xshamethestrongx via photopin cc
