Al sinds ik jong ben, zijn zo goed als alle vrouwen om me heen slank. Niet alleen de vrouwen van vlees en bloed, maar ook de vrouwen van plastic en papier. Vrouwen in fashionmagazines, tijdschriften en op televisie, ze zijn allemaal slank. De poppen waar ik mee speel, hebben buitenaardse proporties. De prinsessen waar ik fan van ben: slank. En ik? Allesbehalve slank.
Op jonge leeftijd had ik al snel door dat ik er niet uit zag zoals ik dacht dat ik eruit hoorde te zien. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik tegenover mijn moeder stond op 8-jarige leeftijd en dat ik vanaf boven naar mezelf keek, zag dat mijn buik uitstak en dat ik zei: “Mama, ik ben dik hè?” Mijn moeder reageerde daar heel luchtig op: “Nee, dat ben je niet.” Maar ik zag mijn buik toch zelf? Misschien had ik wat meer moeten horen dat ik misschien wat steviger was dan anderen, maar dat het niet uitmaakte. Dat het oké was dat ik een buikje had en vollere benen in plaats van te horen dat ik ‘misschien wel eens op mijn gewicht moest gaan letten’ of ‘pas je op dat je niet te dik wordt’ van mensen uit mijn omgeving.
Bovendien werd ik op de basisschool ook altijd uitgemaakt voor ‘dikzak’, ‘vetzak’ en ‘bolle’. Opmerkingen die mij niet in de koude kleren zijn gaan zitten en die mij lieten geloven dat ik inderdaad dik was. Met als gevolg dat het mijn missie werd om maat 36 te krijgen. Gelukkig kwam ik er al gauw achter dat maat 36 niet voor mij bestemd was, maar de strijd om altijd maar af te vallen is pas uit mijn hoofd gegaan toen ik zelf besloot dat ik het oké vond hoe ik eruit zag.
Het opdringen van een schoonheidsideaal
Het schoonheidsideaal wordt natuurlijk niet voor niets een ‘ideaal’ genoemd. Een ideaal is iets waar je naartoe moet werken. Een situatie waar je naartoe streeft, voor iedereen anders. Ik vraag me daardoor af waarom de media en de fashionindustrie bepalen dat het schoonheidsideaal wel voor iedereen hetzelfde zou moeten zijn. Als je om je heen kijkt zie je vrouwen met allerlei vormen en verschillende maten, amper een vrouw die vergelijkbaar is met het huidige schoonheidsideaal. Hierdoor wordt het huidige schoonheidsideaal geen ideaal meer, maar onhaalbaar.
Het schoonheidsideaal was ook een ideaal voor mij. Dit ideaal liet mij ook denken dat ik maat 34 moest hebben. Gelukkig was ik nog mild voor mezelf en was 36 ook goed. Al zou ik stoppen met eten en leven op water, er zal nooit een dag komen dat ik in maat 36 zou passen. Zelfs zonder een grammetje vet zijn mijn heupen te breed om ooit in een maatje 36 te kunnen.
Toch blijft de media en de mode industrie het huidige schoonheidsideaal verkopen. De magazines staan bol met de “Hoe krijg je die strakke billen in 10 weken” en “Met 5 minuten per dag creëer je die platte buik die je altijd hebt gewild” en “Met 6 eenvoudige make up tricks zie je binnen 10 minuten uit als Beyoncé” artikelen. Alles om je te laten denken dat het onhaalbare schoonheidsideaal heus wel haalbaar is.
Vandaag de dag is er meer vraag naar verschillende schoonheidsidealen. Meer verschillende vrouwen die op de cover van de gerenommeerde bladen staan. Vrouwen met rondingen, vormen en een grotere maat dan het gangbare size zero.
Vrouwen met allerlei verschillende maten staan nu eindelijk op en willen ook vertegenwoordigd worden in magazines, op de catwalk en in advertenties. Vrouwen zijn zo ontzettend verschillend, zij kunnen niet vertegenwoordigd worden door een type vrouw in een maat.
Size zero is niet de norm
Omdat size zero jarenlang is gepositioneerd als de perfecte maat voor een vrouw, wordt dit nu gezien als de norm. Vrouwen over de hele wereld vinden dat zij af moeten vallen, dat ze te dik zijn en dat ze een lichaam willen hebben wat volgens de bladen een bikiniproof lichaam zou moeten heten.
Vrouwen zijn onzeker omdat ze links en rechts een vetrolletje teveel hebben zitten. Ontzettend kritisch op hun eigen lichaam, omdat ze overal om zich heen zien dat vrouwen superstrak, superslank en hypergezond moeten zijn.
Overal in de media wordt de size zero nog steeds als de norm gezien. Al moet ik zeker toegeven dat er langzaam maar zeker een verschuiving te zien is als het gaat om de norm in de media.
Plussize
De term plussize wordt op twee manieren gebruikt. Plussize wordt gebruikt door de normale mens, zoals jij en ik en het wordt op een andere manier gebruikt door de media en de mode-industrie.
Volgens de mode-industrie is een plussize model iemand vanaf maat 40. Een gemiddelde vrouw als je het mij vraagt.
De fashionindustrie en de media werken alleen met vrouwen met maat 32-34-36 (oftewel straight size) en alles daarboven wordt als plussize gezien. Het is niet oké, want het vertelt dat vrouwen met een grotere maat dan 36 plussize zijn, terwijl ze eigenlijk gewoon normal size zijn.
Het natuurlijk voor iedereen lekker handig zijn om niet zo raar te doen en alles op één lijn te zetten. Als er zo nodig hokjes gebruikt moeten worden, verzin er dan drie. Straight size, average size en plussize, of zo. Opgelost. 40-42-44 wordt als normaal gezien, alles daaronder is straight size en alles daarboven is plussize. Ik zie niet in waarom dit een probleem zou moeten opleveren.
Bodyshaming
Met vrouwen in verschillende maten en het idee dat size 0 de norm is, komen er mensen met een hele nare eigenschap. De nare eigenschap om andere vrouwen de grond in te stampen om zichzelf beter te voelen. Dit doen overigens vrouwen in alle vormen en maten. Het is blijkbaar normaal om een tengere dame een ‘gratenpakhuis’ of een ‘junk’ te noemen met daar tegenover een ‘olifant’ en een ‘walvis’.
Het fenomeen bodyshaming is al zo lang als ik me kan herinneren aan de gang. Grapjes die worden gemaakt over het figuur van vrouwen. Je eigen onzekerheid gladstrijken door andere vrouwen onzeker te maken.
Bodyshaming is eigenlijk iemand pesten op basis van zijn of haar figuur. Want laten we eerlijk zijn; niet alleen vrouwen worden gepest om hoe hun figuur eruit ziet. Mensen beseffen het niet snel, maar body shamen is een sluipmoordenaar. Als je elke dag hoort dat je te dik of te dun bent, dan is er kans dat je dat op een gegeven moment kan gaan geloven. De mogelijkheid om geobsedeerd raken met je eigen figuur is volop aanwezig en als gevolg daarvan is het niet gek als nog meer psychische problemen zouden kunnen ontstaan. Ik vind het lastig om met depressies en wat dan ook te gaan smijten, maar het lijkt me een niet heel erg onwaarschijnlijk gevolg.
Diversiteit
Het is ontzettend belangrijk voor de vrouw (en de aankomende generatie vrouwen) dat er diversiteit in de media en de fashionindustrie komt. Het onrealistische en onhaalbare ideaalbeeld loopt op z’n eind en vrouwen moeten vertegenwoordigd worden door échte vrouwen. Geen geperfectioneerd beeld van een vrouw.
Diversiteit zal er voor zorgen dat vrouwen zich kunnen identificeren met vrouwen in de media en fashionindustrie, waardoor ze lekkerder in hun vel gaan zitten. Zekerder zijn van wie ze zijn en wat ze kunnen. Dat ze mogen geloven dat het niet erg is om een maatje of vijftien groter te zijn dan een size 0.
Size diversiteit moet de norm worden. Hierdoor zal er geen onderscheid meer zijn, geen body shaming meer voorkomen (in ieder geval minder. Loeders heb je overal) en dat we gewoon vrouwen kunnen zijn. Trotse vrouwen, met een maatje ‘meer’.
