Het programma Rot op naar je eigen land is nog steeds het gespreksonderwerp van de dag. Zelf vond ik het tenenkrommend en voorspelbaar, pas toen ik een column van een vluchtelinge las begreep ik waar het echt om gaat. Niet om entertainment en het meningencircus, maar om mensenlevens.
Toen Tahmina Akefi 9 jaar was, brak de oorlog in Afghanistan uit. Haar ouders zochten oplossingen, verhuisden een paar keer, maar drie jaar later hadden ze geen keus: ze moesten weg. Blijven betekende leven onder erbarmelijke omstandigheden, of sterven.
Niemand laat immers voor de lol alles achter.
In een open brief naar Rot op naar je eigen land-deelneemster Willeke (die dus inderdaad van mening is dat vluchtelingen hier alleen komen voor gratis geld) schrijft Akefi hoe het voelt om te vluchten. Om te moeten beslissen dat je je thuis achterlaat.
Kippenvel.
Natuurlijk kunnen we niet alle vluchtelingen ter wereld opvangen, maar we hebben ruimte genoeg voor een paar. En met de juiste hulp, kunnen zij net zo succesvol worden als Tahmina Akefi.