04-02-2013 | ... en alles
Voor me zit een oude vrouw. Ze heeft lange slanke vingers waar weinig kracht meer in zit. Onder de dunne huid van haar handen kan je de dofblauwe aderen zien liggen. Op haar gegroefde gezicht staat prachtige glimlach die mij niet alleen via haar mond maar vooral ook via haar ogen bereikt. Het is mijn oma en ze is blij om me te zien. Op weg naar haar kamer in het verzorgingstehuis liep ik langs de huiskamer. Een plek waar vergeten gewoon is en waar de wereld bestaat uit kinderliedjes en omroep Max. Zo ver is ze gelukkig nog niet en ik betwijfel of ze er ooit terecht komt, want hoewel de zenuwen in haar lijf het langzaam opgeven lijkt haar brein dat geenszins van plan. Een bezoek aan haar gaat gepaard met gesprekken over politiek, actualiteiten en onvermijdelijk over het gebrek aan gesprekspartners van niveau tijdens de gezamenlijke lunch en diner. Liever zit ze dan ook op haar eigen kamer alwaar ze kranten, boeken en nieuwsprogramma’s verslindt. Tijd genoeg. Haar kamer doet aan als een samenvatting van haar laatste huis, het grote appartement waar ze weduwe werd en bijna 30 jaar woonde. In dat huis stonden rijen boeken en planken vol herinneringen aan reizen en mensen. De essentie van dat huis staat nu uitgestald in een wandbedekkende ikeakast, haar leven in een Pax. Ze kijkt naar haar leven vanuit de stoel waar ze kranten leest of mailtjes stuurt met haar iPad, een nieuwigheid die ze met argwaan en onhandigheid toch steeds meer onder de knie krijgt. Vanuit de stoel kijkt ze ook veel naar buiten en waar ik...read more
18-08-2010 | Psyche
“We verdwijnen. Het leven na de dood is de herinnering die je achterlaat bij de mensen waarmee je je hele leven hebt opgetrokken. Als je ervoor zorgt dat het leuk was met jou, zullen je familie en vrienden zich ook leuke dingen herinneren. Dan is het toch of je nog een beetje bestaat.”
read more
