24-09-2014 | ... en alles
“Hoeveel uur werk je?” vraagt de verloskundige. “32,” antwoord ik. “O dat is wel veel ja!” zegt ze. Ik knik schaapachtig. Vier dagen veel? Of juist weinig? Het hangt er maar net van af welke pet ik op heb: die van moeder, of die van collega. 4 dagen werken? Is dat niet een beetje veel met kleine kinderen? Nee hoor. Want: – Een dag minder werken zou een stuk stressvoller zijn. Want dan moet alles wat ik moet en wil in drie dagen passen, en vier is soms al een uitdaging. – Drie dagen per week doet mijn peuter op het kinderdagverblijf mee met activiteiten die ik thuis nooit met hem zou ondernemen. Met verf spuiten op een groot vel papier, een doktersjas beschilderen, schatzoeken in de zandbak, een zelfportret tekenen, een pop onderzoeken met een stethoscoop, gymnastieken met hoepels, worstenbroodjes en wentelteefjes bakken en een zelfgemaakte kaart op de post doen naar een vriendje. “Mamaaaa!” roept hij enthousiast als ik hem kom halen. Om vervolgens niet naar huis te willen maar samen met mij verder te spelen met de duplo, puzzels, treinbaan of keuken. – Tijdens mijn eerste maanden als moeder zat ik nog regelmatig achter de laptop met mijn baby op schoot of in de wipstoel. Na een maand of vijf werd dat lastiger en daarna heb ik zelden nog gewerkt op mijn thuisdag. Het vergt wel enige oefening om ontspannen met treintjes of duplo te spelen, of huishoudelijke klusjes te doen, of kindertelevisie te kijken, of in de speeltuin te hangen, terwijl er werk ligt te wachten. Maar tegenwoordig kan ik dat. Zen. – Het klokje rond slapen heeft...read more
27-05-2014 | Sekse
Mannen en de media maken ons het leven zuur. De media zendt alleen maar onrealistische vrouwbeelden uit en mannen geilen gretig op die onrealistische vrouwbeelden. Daarnaast blijkt het ouderwetse vrouwbeeld in praktijk hardnekkiger dan verwacht. Dat is allemaal heel treurig, maar dames: wij maken vooral onszelf zwak.
read more
17-02-2014 | Sekse
“Ja, jij kunt ook minder gaan werken, maar dan is je carrière dus wel echt… hè… voorbij hè…” sprak de hypotheekadviseur tegen mijn vriend. Zojuist was de adviseur er nog even vanuit gegaan dat ik wel minder zou gaan werken als er kinderen kwamen. Hij had míj daarbij niet gewaarschuwd voor het voorbijgaan van mijn carrière. Ik had kennelijk geen ambities. Ik (v) ging een huis kopen met mijn vriend (m). Nou viel het me al op dat de hypotheekadviseur er wel heel gemakkelijk vanuit ging dat ik vast niets van hypotheken begreep, in tegenstelling tot de man aan mijn zijde, en dat makelaars vooral je vriend een hand geven en tegen hem praten wanneer ze een huis laten zien. Maar daarbij dacht ik nog: ach, ik heb nu eenmaal een introvertere persoonlijkheid die lastiger te peilen is dan die van mijn o zo extraverte metgezel. Dubieuzer werd het toen de hypotheekadviseur er gemakshalve vanuit ging dat ik minder zou gaan werken wanneer er kinderen zouden komen en zich constant vergiste door bij iedere berekening weer opnieuw te denken dat het hoogste inkomen aan mijn vriend toebehoorde. Ik vond dat niet zo leuk. Het was niet aan hem te bepalen wie zijn carrière zou opofferen voor het nageslacht. En ik hoef er niet keer op keer mee geconfronteerd te worden dat iedereen het de normaalste zaak van de wereld vindt dat een vrouw minder verdient dan een man bij een even lange werkweek, met een even lange historie op de arbeidsmarkt. Een eeuwenoude regel: de vrouw is persoon 2 Bij het afsluiten van een hypotheek hoort ook een samenlevingscontract....read more
