Zes tips voor een goed gesprek met kinderloze vrouwen die wél kinderen willen

Vrouwen van boven de dertig die geen kinderen willen, krijgen flink wat shit over zich heen van mensen die vinden dat zij wel kinderen zouden moeten willen. Echter, vrouwen die wel kinderen willen, maar ze nog niet hebben, krijgen ook flink wat shit te verduren. En die shit zit vol misvormde baby’s, nijpend tijdgebrek en dode eicellen. Dat is niet zo aardig.

read more

Poeproepende vechtmachines versus roze lieverdjes – Yeah right

“Roze bus!” roept mijn peuter als we op de stadsbus staan te wachten. “Ik weet niet of de bus die wij moeten hebben roze of blauw is,” probeer ik. “Niet blauwe bus! Roze!” roept hij nogmaals. Op Facebook kwam ik dit artikel tegen, “15 x wat niemand je vertelt over het hebben van jongens”. De schrijfster betoogt op een luchtige toon dat jongens wildebrassen en vechtmachines zijn, en vooral willen praten over auto’s, poep en de lengte van hun piemel. Ze zet haar verhaal dik aan met komische, stereotypische voorbeelden. Ik vind het helemaal niet grappig en herken het niet. “Nog niet,” zal de schrijfster misschien zeggen, “over een paar jaar is je lieve zoontje ook een vechtmachine. Hij zit immers vol met testosteron.” Daarachter zal ze een knipoog zetten, want hé, je moet dit soort anekdotische columns natuurlijk wel met een korrel zout nemen. Oké, dan hierbij het tegengeluid-met-een-knipoog. Omdat ik in het gedrag van mijn peuter net zoveel herken uit de lijst van wetenswaardigheden over jongens als uit de (nog tenenkrommender) lijst met wetenswaardigheden over meisjes. Volgens die lijst zijn meisjes roze (regel 2), snel (regel 4), verbaal (regel 9) en heerlijk rustig (regel 13). Yeah right. Hier zijn de opvallendste feiten en fabels over “het hebben van jongens”: 1. “Shoppen is easy.” Nee hoor, dat is het helemaal niet. Want mijn peuter is kritisch. Het enige t-shirt van de kinderafdeling van de V&D dat hij goedkeurde was er één met een opzichtige Micky Mouse-opdruk. Ik ben ook kritisch, en ik houd helemaal niet van schreeuwerige opdrukken, maar als ik shirts koop die hij niet aan wil, komen we nergens (zie regel 7...read more

Waarom rennen kinderen wel en volwassenen niet?

Het kan zo bevrijdend voelen, rennen alsof je nog kind bent, gewoon omdat je daar zin in hebt. Of omdat je snel op je bestemming wilt zijn. Of gewoon, omdat het kan. Als kind renden we van hot naar haar, waarom doen we dat nu niet meer? Zijn we te oud en serieus geworden voor zulke belachelijke uitspattingen? Op een gegeven moment in ons leven stoppen we ermee bepaalde dingen te doen. Ik vraag me af waarom, want in mijn geval leek het me eigenlijk energie te geven én ik had de energie er ook vóór. Ik dacht laatst eens aan rennen. Zo hard als je kan, om zo snel mogelijk op de plek van bestemming te komen. Toen ik klein en jonger was, speelde ik met mooi weer buiten en zocht regelmatig vriendinnetjes op die in de buurt woonden. Als er dan gegeten moest worden, rende ik snel naar huis om netjes op tijd te zijn en als het dan heel erg mooi weer was, wilde ik ook weer snel terug naar buiten. Verder spelen met de buurtkinderen met een volle maag. Nooit last van gehad als ik daar zo over nadenk. Ook dat is nu anders, maar dat is een ander onderwerp. Zo gauw ik dus permissie had om van tafel te gaan, sprong ik op en rende ik als een wervelwind naar het vriendinnetje. Het was drie straten verder en ik was er dus in een wip. Het was zo makkelijk, ik dacht er niet over na en ik kan me ook niet herinneren helemaal buiten adem te zijn toen ik aankwam. Toen ik wat ouder...read more