Nuance. Ik ben voor. Denk niet wit, denk niet zwart, maar in de kleur van je hart, of in 50 tinten grijs, zo u wilt. Toch zijn er momenten dat zelfs de meest genuanceerde persoon het niet kan laten om kort door de bocht te vliegen. Om de zere schenen te strekken en zelf eens keihard uit te halen.Want soms doet het gewoon pijn hoe gruwelijk ongelijk de ander heeft. Ineens, onaangekondigd, is daar dan je innerlijke tokkie. Die schreeuwt, onder de gordel mikt en je zo maar een pluk haar uit je kop trekt als je even niet oplet. Mijn innerlijke tokkie is bijzonder gevoelig voor discriminatie en de -ismen waarvan we tegenwoordig massaal verklaren dat ze niet meer bestaan. Journalisten die genetisch determinisme prediken en daarmee hele rassen en bevolkingsgroepen wegzetten als minderwaardig, zijn serieus verontwaardigd als je hun schrijfsels racistisch noemt. Mensen die emmers vitriool uitstorten over een vrouw die het waagt om te vechten voor haar rechten als ze met vuile trucjes wordt uitgesloten van een functie, vinden oprecht dat seksisme daar niets mee te maken heeft. En de lieverds die regelmatig zinnen beginnen met “Ik heb niks tegen homo’s, maar…” geloven echt dat ze best tolerant zijn, ook al vinden ze het idee van twee mannelijke minnaars dan smerig en onnatuurlijk. Thea, zoals ik mijn innerlijke tokkie noem, trekt die shit dus heel slecht. Thea gelooft namelijk heilig in de liefde, alle liefde, en in gelijkheid, maar dan niet die “stil maar meissie, hier heb je je stemrecht en je pil, en ga nu maar weer braaf stil in de hoek staan en mooi...read more
