22-06-2013 | ... en alles
Het kan zo bevrijdend voelen, rennen alsof je nog kind bent, gewoon omdat je daar zin in hebt. Of omdat je snel op je bestemming wilt zijn. Of gewoon, omdat het kan. Als kind renden we van hot naar haar, waarom doen we dat nu niet meer? Zijn we te oud en serieus geworden voor zulke belachelijke uitspattingen? Op een gegeven moment in ons leven stoppen we ermee bepaalde dingen te doen. Ik vraag me af waarom, want in mijn geval leek het me eigenlijk energie te geven én ik had de energie er ook vóór. Ik dacht laatst eens aan rennen. Zo hard als je kan, om zo snel mogelijk op de plek van bestemming te komen. Toen ik klein en jonger was, speelde ik met mooi weer buiten en zocht regelmatig vriendinnetjes op die in de buurt woonden. Als er dan gegeten moest worden, rende ik snel naar huis om netjes op tijd te zijn en als het dan heel erg mooi weer was, wilde ik ook weer snel terug naar buiten. Verder spelen met de buurtkinderen met een volle maag. Nooit last van gehad als ik daar zo over nadenk. Ook dat is nu anders, maar dat is een ander onderwerp. Zo gauw ik dus permissie had om van tafel te gaan, sprong ik op en rende ik als een wervelwind naar het vriendinnetje. Het was drie straten verder en ik was er dus in een wip. Het was zo makkelijk, ik dacht er niet over na en ik kan me ook niet herinneren helemaal buiten adem te zijn toen ik aankwam. Toen ik wat ouder...read more
