De een plaatst elke dag een selfie op Facebook, Instagram of Twitter. De ander laat ze per honderd in het Letterkundig Museum hangen, en de derde maakt überhaupt nooit een selfie. Zelf hoor ik bij de laatste groep. Ik plaats zelden foto’s van mezelf, en mensen die dat wél heel vaak doen, vind ik aandachtshoeren. Maar wat is er eigenlijk mis met een gezonde dosis eigengeilerij?
Waarom zou je jezelf geen compliment mogen geven?
Net als haast iedereen vind ik het fijn om complimenten te krijgen over oppervlakkige uiterlijkheden. Helemaal omdat die complimenten vaak gaan over dingen waar ik zelf erg content mee ben.
Vreemd genoeg vind ik het moeilijk om dat hardop in gezelschap te zeggen. Ik sta rustig drie minuten voor de spiegel om mijn mooie volle lippen (met perfecte cupidoboog) te bewonderen, en neem complimenten graag in ontvangst.
Toch zal ik nooit een close-up van mijn mond online zetten, zodat jullie allemaal eens goed kunnen kijken hoe mooi deze is. Vreemd, want was is er mis mee om trots te zijn op iets van jezelf? Wat is er mis mee om een geweldige haardag vast te leggen in een serie selfies en deze te delen? Wat is er mis mee om in weinig verhullende kleding te poseren, en aan de wereld te laten zien wat voor kick-ass lijf je hebt?
Zou het jaloezie zijn?
Mijn commentaar op Heleen van Royen was niet bijster origineel. “Wat een aandachtshoer”. Een commentaar dat op verschillende websites gepareerd werd met het simpele; “je bent gewoon jaloers”.
Ik vind het lichaam van Heleen van Royen prachtig. Maar ik ben er niet jaloers op, mijn eigen lichaam vind ik namelijk ook prachtig. Dus waar zou ik jaloers op moeten zijn? Op haar lichaam of op haar schijt-aan-alles-houding?
Dan vermoed ik het laatste. Heleen van Royen heeft een mooi lichaam, en laat dit graag zien. Maakt haar dat een aandachtshoer? Of wordt ze gewoon niet tegengehouden door de verlammende Nederlandse instelling dat je normaal moet doen, en vooral niet trots mag zijn op jezelf? En wat is er überhaupt mis met aandacht willen hebben?
Betekent dit dat ik stiekem ook een museum vol wil hebben met mijn tieten? Geenszins. Maar dit betekent wel dat ik graag – net als Heleen – vaker zou willen horen wat ik zelf ook al vind. Zij wil horen dat ze inderdaad een mooi lichaam heeft, ik wil horen dat ik echt heel erg goed ben met dingen met tekst en internet en zo.
Iedereen verlangt in wat voor vorm dan ook om aandacht.
En dan kun je twee dingen doen, stilletjes afwachten tot je het krijgt, of er gewoon om vragen. Welke strategie werk beter?
Een betere maatschappij begint bij aandachtshoeren
Eigenlijk is het een heel zure houding om iemand af te katten die iets wil laten zien. Ongeacht wat het ook is.
“Check mijn legendarische tieten!”
“Deze outfit staat mij echt super, kijk naar mij!”
“Ik heb het beste boek OOIT geschreven, die moeten jullie allemaal lezen!”
“Na weken sloven in de sportschool heb ik een sixpack, knap hè!”
“Kijk, ik heb als een gek gewerkt en gespaard, en nu heb ik een protserige auto kunnen kopen!”
Allemaal typische aandachtshoer-uitspraken. Maar waarom zouden we deze mensen af moeten katten? Je kunt toch beter trots zijn op je boezem, dan je altijd maar schamen? Het is toch een geweldige prestatie om de zelfdiscipline op te brengen om elke dag 500 woorden te schrijven of 500 sit-ups te doen? En nog goede resultaten te boeken ook?
Aandachtshoeren zijn vaak mensen die iets dóen, hoe onbetekenend of oppervlakkig het ook is. Zeikerds aan de zijlijn zijn er al genoeg, misschien wordt het tijd voor een culturele omslag, waar wij aandachtshoeren en onszelf toejuichen als we iets gepresteerd hebben.
Verbeter de wereld, word aandachtshoer en vertel me waar JIJ nou ontzettend trots op bent, van je kapsel tot een wereldveranderende prestatie.
