Sprongen je ouders bij het eerste lachje van de oudste een gat in de lucht, na jouw eerste lachje zeiden ze: “ Oh hee, deze lacht ook.” Maar als het jongste kind voor het eerst lacht, dan is het huis weer te klein. Want deze lacht zo bijzonder, zo héél anders dan de anderen. De tragedie van het middelste kind: je bent niet de eerste met wie je ouders alles meemaken, en ook niet de laatste. Je bent gewoon iemand die alles doet wat de eerstgeborene ook deed.
Hallo, kijk eens naar mij!
Het is lastig opvallen tussen twee zo Vreselijk Bijzondere wondertjes in. De oudste kan al fietsen, de jongste is zo schattig, maar wat doe jij eigenlijk met je leven? Niemand die het ziet.
Want als je na de demonstratie van je broer, die “al” heel mooi piano kan spelen, wilt laten zien dat jij ook iets heel goed kan (namelijk: 1. een zandtaartje maken dat helemaal niet op een echt taartje lijkt; 2. een jankende hond nadoen; 3. de bal zo hoog in de lucht gooien dat hij over de schutting in de tuin van de buren belandt), zul je altijd zien dat de derde precies op dat moment begint te janken.
Omdat hij de fles moet, omdat hij zojuist een wondje op zijn vinger (dat later een rood pluisje van zijn trui blijkt te zijn) heeft ontdekt, of – en dit is het meest waarschijnlijk – omdat er alweer te lang niet tegen hem is gezegd hoe Vreselijk Bijzonder hij wel niet is. En raad eens op wie er vervolgens wordt gemopperd omdat niemand het geluid van een jankende hond kan waarderen of omdat de bal weer eens in de tuin van de buren ligt? Juist, je bent ook altijd de lul.
Imitatiedrang = dodelijk
Toegegeven, je kinderlijke instinct om alles na te doen wat het oudere kind doet, werkt ook niet echt in je voordeel. Hierdoor doe je zo’n tachtig procent van de tijd pogingen iets te doen wat je nog niet kunt en wordt het beeld alleen maar bevestigd dat jij lang niet zo getalenteerd bent als de eerste. Zo is het aan te raden om voor je een trampoline beklimt, te kunnen springen, zodat je je niet wanhopig aan de rand hoeft vast te klemmen als je zus de hele wereld op en neer laat bewegen. Zwemmen in een diep bad dient ook pas na te worden gedaan wanneer je kunt zwemmen.
Dit soort imitatiegedrag vertoont je jongere broer of zus ook ten aanzien van jou, maar dan gebeurt er iets geks. Alles wat hij of zij nadoet, is namelijk zo Vreselijk Bijzonder dat de kopie meer wordt gewaardeerd dan het origineel. Liggen op een trampoline ís opeens ook veel leuker, en zinken blijkt het nieuwe zwemmen te zijn.
Maar later wacht de beloning!
Ook op latere leeftijd blijft de oudste nog heel lang iemand die “al” dingen doet, zoals trouwen, een huis kopen en een echte carrière maken. En het jongste kind blijft vaak tot op verdacht hoge leeftijd nog schattig. Die hoeft zich niet te bewijzen door volwassen dingen te doen, want alles wat hij/zij doet, of in ieder geval overweegt te ondernemen, is al Vreselijk Bijzonder.
En wat doe jij op latere leeftijd? Nou, waarschijnlijk heb je het leukste leven van allemaal. Uit onderzoek blijkt namelijk dat middelste kinderen succesvoller zijn dan hun broers en zussen. We zijn namelijk zo creatief en welbespraakt geworden van al die wanhopige pogingen ook eens een keer de aandacht te trekken dat we een glansrijke carrière tegemoet gaan. Ook zijn we meer empathisch, meer open-minded en geduldiger dan onze broeders en zusters, wat ons een brede vriendenkring oplevert. Ten slotte hebben we geleerd ruimdenkend en vergevingsgezind te zijn, waardoor onze relaties ook nog eens langer standhouden!
En het is natuurlijk niet toevallig dat Bill Gates, Julia Roberts en Nelson Mandela ook allemaal als middelste kind opgroeiden. Of misschien ook wel. Maar zolang Saddam Hoessein eerste kind was en Celine Dion onder de jongste kinderen gerekend mag worden, hebben wij niets te klagen.
Foto: Rikard Elofsson | Flickr
