Welke kant je ook op emigreert, emigreren is nog niet zo makkelijk! Je zou misschien denken dat emigreren vanuit Nederland naar bijvoorbeeld Marokko lastiger is dan vanuit Marokko (of Frankrijk) naar Nederland. Dat is eigenlijk niet waar.
Wanneer je enorm gewend bent aan een bepaalde manier van omgang met je medemens of een bepaalde manier van werken en dit slaat ineens tussen de 45 en 180 graden om, sta je voor een enorme uitdaging. Jij, als nieuweling in dit andere land met deze andere cultuur, zal moeten veranderen. Je zult je moeten aanpassen. Want je kunt niet van de zogenoemde inlanders verwachten dat zíj voor elke nieuweling die het land en bedrijf binnen komt pas op de plaats maken en volledig rekening houden met zijn vermogen om zich aan te passen.
Aan de basis van die verandering die in jezelf plaats moet vinden, ligt het loslaten van bepaalde gewoontes en de aan de cultuur ten grondslag liggende logica waar je zo vertrouwd mee bent.
Als je zelf de keuze hebt gemaakt om naar een bepaald land te vertrekken en überhaupt zelf de keuze hebt gemaakt om te vertrekken, kun je je waarschijnlijk al neerleggen bij een groot aantal verschillen. En je hebt je vast al voor kunnen bereiden.
Als je emigreert ben je verplicht om je referentiekader te wijzigen. Of beter gezegd: uit te breiden. Als je te sterk vasthoudt aan alles wat je gewend bent, zul je nooit volledig, psychisch, kunnen emigreren. In gedachten ben je nog bij je oude thuis. Begrijp me niet verkeerd, het is ook goed om juist je oude vertrouwde normen, waarden en gewoontes te behouden, in de mate waarin het voor jou alleen maar verrijkend kan zijn. Het is ook mooi als je juist een deel van jouw cultuur en tradities met je meeneemt. Dat is heel natuurlijk, menselijk en in mijn ogen zelfs wenselijk.
De afgelopen vier jaar ben ik twee maal geëmigreerd. Het is nu de beurt aan mijn man. Mijn Marokkaan. Ik geloof dat ik het al eens eerder over hem gehad heb. Hij woont sinds twee maanden met mij in Nederland, in het mooie Amsterdam. Hij ontdekt, zoekt naar houvast en past zich aan. Het kost veel energie, het liefst zou hij namelijk willen dat binnen no time zijn nieuwe werkplek vertrouwd is, zijn sociale leven op orde en hobby’s ten uitvoer kunnen worden gebracht. Maar dat kost tijd, terwijl je er als emigrant baat bij zou hebben als dat soepel en snel verloopt. Dan kun je het thuisfront beter loslaten.
Ik herinner me zelf dat het even duurt, voordat je een nieuw sociaal leven op hebt gebouwd. Als kind maak je makkelijk nieuwe vriendjes. Je speelt buiten met een bal, je zit bij elkaar in de klas en houdt allebei van de muziek van de Spice Girls, en hop: de vriend is gemaakt. Als je volwassen bent duurt het even voordat je in de intiemere sfeer van een andere volwassen door kunt dringen en kunt ontdekken of je goed met die persoon overweg kunt, of op zijn minst overeenkomsten hebt. Het contact ontwikkelt zich op een ander niveau. Het is het beste om via werk en sport je ogen en oren goed open te houden en open te staan voor nieuws, nieuws en nog eens nieuws: nieuwe mensen in je leven.
Zo gauw als de grote pijlers als werk en sociaal leven op orde zijn – wat een jaar kan duren – laat je los. Word je minder emigrant, meer immigrant en kom je uiteindelijk thuis, in je gloednieuw gecreëerde nest. Je hebt jouw plek verworven en jezelf en je omgeving naar jouw wensen aangepast.
