Al sinds ik een klein meisje was, leerde mijn vader me wijze lessen. Van jongs af aan wilde ik alles graag perfect doen. Zelfs als ik een schilderijtje maakte, moest het in één keer goed zijn. Als dit niet lukte, werd ik verdrietig. ‘Verzin een list’, zei mijn vader dan altijd. En ook al ben ik inmiddels vierentwintig, zijn wijze lessen helpen me nog steeds. Als iets me niet direct lukt, zijn dit nog steeds de drie woorden die bij me opkomen. Niet bij de pakken neer zitten, maar een list verzinnen. Een manier verzinnen waarop het wel lukt. Of een manier verzinnen waarop het anders kan. Of soms zelfs een manier verzinnen waarop ik kan accepteren dat iets niet (direct) lukt. Wat mijn vader me ook leerde, is dat het proces belangrijker is dan het resultaat. Het is belangrijker dat je iets leert, iets dat je leuk vindt, en dat je plezier beleeft aan die activiteit, dan dat je een torenhoog resultaat neerzet. Met het toepassen van deze wijze raad heb ik meer moeite. Het is iets waar ik vaker, zelfs heel vaak, tegenaan loop. Ik weet dat iets zo is, ik weet met mijn gezonde verstand dat het erom gaat dat je waardevolle ervaringen opdoet, dat je dingen leert die je leuk vindt, dat je geniet van wat je doet en van alles om je heen. Waarom wordt ik dan toch zo vreselijk kwaad op mezelf als ik iets met een minder hoog resultaat afsluit dan waar ik op in had gezet? Ik denk heel veel na de laatste tijd. Nog meer dan ik normaal doe. Ik...read more
