Of ik zin heb is een heel andere vraag, maar ik kan wel. Mensen zeggen tegenwoordig massaal geen tijd te hebben. Ik vind het krankzinnig. Zonde ook.
Als ik leuk met iemand af wil spreken, moeten er, en dat neemt pas tijd in beslag, data over en weer gegooid worden. Maar ik weet nu toch helemaal niet of ik over drie weken zin heb om af te spreken. Als ik dit uit, wordt dit veelal niet op prijs gesteld. Drukke banen, sport, verplichtingen, kinderen en de combinatie daarvan worden er vaak direct in ge-excuseerd. Omdat die dingen ook tijdrovend zijn. Dat begrijp ik. Maar hoe zit het dan met de mensen die ook in bezit zijn van één of meer van bovenstaande ingrediënten en wel tijd hebben. Zijn zij saai? Of behoorlijk handig in het verdelen van tijd en dol op het niet sociale soms even lekker niks doen?
Ook wordt geen tijd hebben en drukte regelmatig als excuus gebruikt. ‘Ik heb geen tijd’, is voor veel mensen makkelijker uit te spreken dan ‘ik heb geen zin’. Want vaak hoor ik mensen zeggen dat ze zeiden dat ze geen tijd, maar eigenlijk gewoon geen zin hadden. Dat vind ik enorm achterlijk. Geen zin hebben is niet erg en eerlijker dan dat we denken dat iedereen druk is. Zo raakt de wereld in de war. Ik in ieder geval.
Geen tijd hebben is ook een maatschappelijke status. Interessant voornamelijk. Een hoge status zelfs, in sommige ogen. Als iemand geen tijd heeft, is hij of zij vast enorm druk en gewild. En ook de interessanten in kwestie varen wel bij deze status. Want altijd overal op iedere plek. Of gewoon verplicht aanwezig. Maar immer gedeeld via de daarvoor bestemde apps. Ik vind mensen die tijd hebben juist veel interessanter dan de tijdgebrekkigen.
Ik heb niet zo heel bijzonder vaak interessante vreselijk drukke afspraken te bezoeken, dus regelmatig tijd. Zo ook om te bellen. Voor degenen die uit het niet bel tijdperk komen; bellen deed men vroeger met vrienden, toen what’s app en social media nog niet bestonden. Tijdens bellen voert men echte, dus gesproken, gesprekken. Zonder lttrs in te slikken, omdat het anders niet past. Veel mensen hebben naar eigen zeggen geen tijd om te bellen. Wel hebben zij tijd om de hele dag tekstberichten te sturen en op social media te zeggen dat zij tekstberichten aan het sturen zijn.
Zelfs voor de liefde is er beperkt tijd. Een date wordt vaak met veel gedoe afgestemd. Wat mij betreft kan die hele Cupido dan linea recta terug naar zijn pijlenverzameling. Voor liefde hoort er altijd tijd te zijn. Helemaal bij de eerste afspraakjes. Kriebels in je buik komen wanneer je spontaan meegevraagd wordt voor een avondwandeling door het park. Ik word namelijk persoonlijk niet botergeil van een volledig zakelijk, duidelijk afgesproken ver weg datum, die ik heb mogen kiezen. Uit drie voorgestelde avonden, waarop een man in kwestie nog plek heeft en ik maar moet kijken of ik dan kan en we anders gewoon een nieuwe datum zoeken. Weg is mijn zin. Romantiek en planning gaan bijzonder slecht samen.
Anno 2013 moet alles dus, in verband met druk tijdgebrek, gepland worden. En dat vind ik gewoon bloedirritant. ‘Heb jij mij morgen nog in je agenda gepland staan?’ ‘Neen. Maar ik zie je morgen wel heel graag.’
photo credit: Helga Weber via photopin cc
