Weglopen tijdens een date komt vrijwel alleen voor in films. Die zich dan afspelen in Manhattan, New York. Want mensen in New York daten veel en als er dan iets raars gebeurt, loopt één van de twee gewoon weg. Ik heb teveel Amerikaanse tv-series en films gekeken denk ik. En ik had een date. Met een meneer die behoorlijk leuk leek. Na een paar keer mailen besloten we te bellen. De dag erna hebben we gewoon maar gelijk afgesproken. Om te gaan eten. Maar we gingen naar een kroeg. De man bestelde wijn en ik wilde mijn keuze doorgeven. De wijn bleek mijn keuze. Een meneer achter ons bestelde ook een drankje, botste tegen de knie van mijn date die daar gelijk wat van zei. Bij de tweede per ongelukke aanraking kreeg die meneer een officiële waarschuwing. Ik vond mijn lichtelijk agressieve date al wat minder leuk. Hij besloot even te gaan roken. Ik wachtte aan de bar. Zucht. Na lange minuten kwam hij terug en stelde een jongen aan me voor die hij had meegenomen. Van het roken. Ik begreep niet waarom die jongen bij onze afspraak werd gehaald. De jongen ook niet. Mijn date vroeg of hij werk had. Ik dacht op dat moment dat hij de jongen een baan aan wilde bieden, omdat het zo’n leuk ondernemend type was om te zien. Fris ook. In plaats daarvan begon hij hem ongevraagd te vertellen dat hij hem onzeker vond, zo met zijn handen in zijn zakken of armen over elkaar. En ook zei mijn date dat hij erg veel mensenkennis had en zag dat de jongen niet...read more
Nuance. Ik ben voor. Denk niet wit, denk niet zwart, maar in de kleur van je hart, of in 50 tinten grijs, zo u wilt. Toch zijn er momenten dat zelfs de meest genuanceerde persoon het niet kan laten om kort door de bocht te vliegen. Om de zere schenen te strekken en zelf eens keihard uit te halen.Want soms doet het gewoon pijn hoe gruwelijk ongelijk de ander heeft. Ineens, onaangekondigd, is daar dan je innerlijke tokkie. Die schreeuwt, onder de gordel mikt en je zo maar een pluk haar uit je kop trekt als je even niet oplet. Mijn innerlijke tokkie is bijzonder gevoelig voor discriminatie en de -ismen waarvan we tegenwoordig massaal verklaren dat ze niet meer bestaan. Journalisten die genetisch determinisme prediken en daarmee hele rassen en bevolkingsgroepen wegzetten als minderwaardig, zijn serieus verontwaardigd als je hun schrijfsels racistisch noemt. Mensen die emmers vitriool uitstorten over een vrouw die het waagt om te vechten voor haar rechten als ze met vuile trucjes wordt uitgesloten van een functie, vinden oprecht dat seksisme daar niets mee te maken heeft. En de lieverds die regelmatig zinnen beginnen met “Ik heb niks tegen homo’s, maar…” geloven echt dat ze best tolerant zijn, ook al vinden ze het idee van twee mannelijke minnaars dan smerig en onnatuurlijk. Thea, zoals ik mijn innerlijke tokkie noem, trekt die shit dus heel slecht. Thea gelooft namelijk heilig in de liefde, alle liefde, en in gelijkheid, maar dan niet die “stil maar meissie, hier heb je je stemrecht en je pil, en ga nu maar weer braaf stil in de hoek staan en mooi...read more
