Weglopen tijdens een date komt vrijwel alleen voor in films. Die zich dan afspelen in Manhattan, New York. Want mensen in New York daten veel en als er dan iets raars gebeurt, loopt één van de twee gewoon weg. Ik heb teveel Amerikaanse tv-series en films gekeken denk ik. En ik had een date.
Met een meneer die behoorlijk leuk leek. Na een paar keer mailen besloten we te bellen. De dag erna hebben we gewoon maar gelijk afgesproken. Om te gaan eten. Maar we gingen naar een kroeg. De man bestelde wijn en ik wilde mijn keuze doorgeven. De wijn bleek mijn keuze. Een meneer achter ons bestelde ook een drankje, botste tegen de knie van mijn date die daar gelijk wat van zei.
Bij de tweede per ongelukke aanraking kreeg die meneer een officiële waarschuwing. Ik vond mijn lichtelijk agressieve date al wat minder leuk. Hij besloot even te gaan roken. Ik wachtte aan de bar. Zucht. Na lange minuten kwam hij terug en stelde een jongen aan me voor die hij had meegenomen. Van het roken. Ik begreep niet waarom die jongen bij onze afspraak werd gehaald. De jongen ook niet.
Mijn date vroeg of hij werk had. Ik dacht op dat moment dat hij de jongen een baan aan wilde bieden, omdat het zo’n leuk ondernemend type was om te zien. Fris ook. In plaats daarvan begon hij hem ongevraagd te vertellen dat hij hem onzeker vond, zo met zijn handen in zijn zakken of armen over elkaar. En ook zei mijn date dat hij erg veel mensenkennis had en zag dat de jongen niet goed functioneerde. En ga zo maar door.
Ik schaamde me kapot, zei nog dat ik hem juist niet onzeker vond en heel netjes en beleefd. De jongen zei, ik vond het stoer, dat hij zijn handen niet uit onzekerheid in zijn zakken hield, maar omdat hij mij het liefst even wilde omhelzen. Dat vond hij uiteraard niet gepast, omdat ik de date was van de afschuwelijke man. Maar toen hij nog minstens drie onaardige dingen naar zijn hoofd geslingerd kreeg, pakte de jongen me toch even lekker vast.
Mijn ruziezoeker ging door met beledigingen aan het adres van de knapperd. Het was namelijk een heel knappe jongen. De sfeer werd dusdanig naar en gespannen dat ik niet meer uit eten wilde. In iedere andere situatie zou ik dat ook gezegd hebben, maar ik voorzag een zelfde ruzie-discussie wanneer ik het op de nette manier gedaan zou hebben. Dan was ik uit beleefdheid waarschijnlijk ook nog de hele avond gebleven. In plaats van die nette manier, en het gebeurde echt spontaan per ongeluk en instinctief, pakte ik mijn jas en tas, omdat ik ‘even ging bellen’. Oh, erg! De leuke jongen vroeg nog: ‘Neem je nou je hele hutkoffer mee?’ En de ruziezoeker zei dat hij me straks wel weer zou zien. Helaas. Toen ik buiten kwam, overvallen door hartkloppingen, vond ik de situatie zo achterlijk dat ik niet anders kon dan weggaan. Net als in zo’n serie. Of film.
Ik was naar deze vreemde stad gereden, had mezelf in een druk café gedeponeerd, alwaar ik een bijzonder gênante en ongepaste situatie heb moeten aanschouwen. Ik ben linea recta naar mijn auto gehold, de parkeergarageroute had ik gelukkig prima onthouden, en naar huis gereden. Onderweg heb ik een bericht gestuurd naar mijn date. Hij hoorde zijn telefoon in die verhitte discussie waarschijnlijk niet en het was toch allemaal al kansloos. Hij belde me na ruim een kwartier drie keer. Ik heb de ingesproken berichten niet beluisterd. Hij sms’te. Ik heb hem teruggetypt dat ruzie zoeken met een aardige jongen die je buiten hebt uitgezocht en mee de kroeg in neemt, geen charmante eerste date is.
De volgende ochtend berichtte hij mij dat hij het erg vervelend vond dat het zo gelopen was, vroeg of ik lekker geslapen had en of ik het hem alsjeblieft wilde vergeven. Blijkbaar vond hij het, gelukkig, zelf ook niet zo heel gek dat ik hem de avond ervoor in stille, asociale toestand, verlaten heb.
photo credit: Daniele Zedda via photopin cc
