29-11-2014 | Sekse
Onder heteroseksuelen schijnt er een groter taboe te heersen over hiv dan bij mensen uit zogenoemde risicogroepen. Heteroseksuele mensen laten zich dan ook nauwelijks testen op hiv. Meestal, omdat de kans héél klein is dat zij het hebben. Klopt. Héél klein. Dus de kans is er wel. Er zijn steeds meer heteroseksuelen met hiv die het niet weten. Sowieso schijnen 8.000 tot 10.000 besmette mensen in Nederland niet te weten dat ze drager van het virus zijn. Angst Afgelopen week was het ‘Europese hiv-testweek’. Ik had er nog nooit van gehoord. Wel van Wereld Aids dag natuurlijk, op 1 december. Afgelopen week werden, net als komende week, gratis sneltesten aangeboden. Een hiv sneltest is makkelijker en sneller dan een reguliere test via de huisarts. Daar moet je met een verwijsbrief naar een bloedprik afdeling waar ze een buisje vol vullen, dat in een laboratorium wordt onderzocht. Daarna moet je ongeveer een week tot tien dagen wachten. En iedereen die ik ken die zo’n hiv test heeft gedaan, schijt die week dagelijks van angst in zijn of haar broek, of schijt helemaal niet meer, omdat er van angst niet meer gegeten wordt. Angst is een slechte raadgever. En zoals ik in mijn vorige artikel (kun je van het woord artikel een link maken naar mijn vorige artikel?) al meldde, zoeken op symptomen ook. Mensen die voor de zekerheid een hiv test doen, gaan vaak even één en ander opzoeken, voor het geval dat. Ook ik. En nu kan ik melden, vrijwel iedereen heeft tijdens het zoeken naar informatie wel wat symptomen van hiv. Daarom maakt het ook zo angstig. Ik...read more
17-10-2014 | ... en alles
Het valt me steeds meer op dat veel mensen in het dagelijks leven communicatief heel onbeleefd zijn. Ongeïnteresseerd vooral. Waar is het misgegaan? Waarom kunnen we niet meer zo goed beleefd en fatsoenlijk zijn? Volzinnen Communicatie, in winkels bijvoorbeeld, is vaak heel raar. Veel mensen achter de kassa zeggen nog wel ‘hallo’, maar daarna volgen er meestal geen volzinnen. Wel vragen zij één woord. ‘Bonnetje?’, ‘Bonuskaart?’. Ik stel tegenwoordig een wedervraag. ‘Wil jij een bonnetje, bedoel je dat?’, ‘Ben je je bonnetje kwijt?’, ‘Of ik een bonuskaart heb?’. Dan lijkt het nog op een gesprek. Een man achter mij werd bozig op mij en zei dat caissières moeten afrekenen en niet met de klanten hoeven te praten. En nee, we hoeven ook niet massaal met elkaar te praten, maar de vragen die gesteld worden kunnen wel normaal gesteld worden. Vriendelijkheid over en weer. En gewoon prettig met elkaar communiceren. Wat dus ook met de meneer achter mij in de rij niet lukte. En caissières zijn er niet alleen om te moeten afrekenen, dat vond ik zo gemeen van die man, maar ik ben daar maar niet meer op in gegaan. Onbeleefd De volwassen vrouw in de woonwinkel zei geen gedag, keek geïrriteerd toen ik haar om hulp vroeg bij een hoge stellage, sloeg later bij de kassa een artikel verkeerd aan en toen ik haar erop wees dat het product geen twaalf, maar elf euro was, begon ze te zuchten en zei: ‘Wat maakt die ene euro nou uit’. Ik wilde haar een dreun verkopen, maar ik zei niets. De manager, die twee stappen verderop stond, vindt onbeleefdheid waarschijnlijk...read more
06-09-2014 | ... en alles
Natuur en Milieu wil dat restaurants in Nederland doggybags gaan introduceren bij de gasten, om de voedselverspilling tegen te gaan en het taboe rondom de doggybag te doorbreken. In enkele restaurants wordt al gevraagd of men het overgebleven eten mee wil nemen, maar zo normaal als het in bijvoorbeeld Amerika is, is het in Nederland nog lang niet. Waarom heerst er een taboe op het meenemen van niet opgegeten eten? Schaamte Op één of andere manier zit er schaamtegevoel vastgekleefd aan het meenemen van overgebleven voedsel in een restaurant. Na een fijn diner, waarbij niet iedereen alles op eet, hoor ik regelmatig mensen gekscherend zeggen: ‘vraag anders of je het mee mag nemen?’ De reactie is dan vaak: ‘doe normaal, echt niet’ of ‘ik kan morgen gewoon zelf weer koken’. Waarom die schaamte? Er is betaald voor het eten, de één eet alles op, de ander niet en mag het mee naar huis nemen, om het bijvoorbeeld de volgende dag op te eten. Hartstikke handig! En anders verdwijnt het toch maar in de vuilnisbak. Verspilling alom. En tóch loopt in Nederland niemand graag met een zakje overgebleven eten naar buiten. Normaal In andere landen is het heel normaal te vragen om een meeneembakje of zakje. Sterker nog, de ober zal zelfs na het eten zelf al vragen of hij of zij het voor je in kan pakken om mee naar huis te nemen. Menig inwoner van de desbetreffende landen zal ook gewoon gelijk ‘ja’ zeggen. Maar als je het niet gewend bent, zeg je al snel nee, want het is misschien ‘wel heel gek’. Waarom mensen het gek vinden...read more
22-08-2014 | ... en alles
Je hoeft maar op Social Media te kijken en ze vliegen je om de oren. Vakantie selfies. Vanaf het strand, een boot, een strandlaken, een lokale markt, je kunt het zo zonnig niet bedenken, of het staat op Facebook, Instagram en Twitter. Op een deel van een Frans strand hebben ze hier genoeg van. Gevolg? Een selfieverbod. Selfie op vakantie Iedereen maakt in zijn of haar leven wel een selfie. En op vakantie net iets meer. Sommige mensen zien dit als opschepperij. Al is het naar mijn mening vaak onschuldig bedoeld en zit er dus geen kwaad achter. Wat ik wel bijzonder vind, is wanneer mensen tijdens hun vakantie heel véél foto’s met bijschriften plaatsen. Van de tocht over de kiezelstenen naar de beste plek op het strand tot het vieze afvoerputje bij de lokale pizzaboer om de hoek. Vergeten zij dan niet te genieten, in plaats van ‘de kijker’ op de hoogte te houden van iedere stap die zij zetten? Maar het zijn vooral de ‘geniet foto’s’ waar veel mensen kritiek op blijken te hebben. De ‘net alsof doen dat je het ene wolkje op een dag tussen twee vingers beetpakt’ foto, blote voeten in het zand foto’s en vergeet vooral de knakworstbenen foto (gebruinde bovenbenen tot de knie, die als twee knakworsten in de lucht steken) niet, die vorig jaar een hit waren. Jaloers Volgens velen plaatsen mensen vakantie selfies op social media om anderen jaloers te maken. Zij zien het niet als gezellig digitaal fotoboek, maar ècht als opschepperij. In Amerika en Engeland noemen ze het dan ook niet voor niets ‘braggies’. Oftewel, ‘opschep-selfies’. Er zijn...read more
08-08-2014 | ... en alles
Ik loop regelmatig op het strand. En dan kom ik langs een stuk naaktstrand. Daar viel mij iets op. Naast de naaktheid. Daarom heb ik onderzoek gedaan naar het gedrag van naaktstrandgangers. Zij gedragen zich, vooral qua lichaamshouding, namelijk heel anders dan de aangeklede variant. Waarom is dit? Waarom willen naaktlopers zo graag laten zien dat zij bloot super op hun gemak zijn? Naakt Ik heb niks tegen naakt. Sterker nog, ik ben het ook, onder mijn kleding. En als ik eens in de twee jaar naar de sauna ga, ben ik publiekelijk naakt. Zo nu en dan ben ik naakt bij verkeringen. Verder heb ik geen behoefte aan het delen van mijn naaktheid met anderen. Anderen hebben dat wel. En dat is helemaal prima. Zij gaan naar een naaktfeest of naaktcamping, met z’n allen gezellig naakt zitten zijn, vrij van alles. Met in het café een doekje op de barkruk, als bescherming tegen, tegen iets waarvan ik het niet wil weten. Goed, die mensen zijn dus naakt onder elkaar en kunnen samen nakend genieten van waarvan zij dan ook mogen genieten. Strand In tegenstelling tot de nudistencampings, komen er op het naaktstrand aangeklede mensen voorbij gelopen, zoals ik. Ik kijk altijd om mij heen en zag een vrouw zonnen. Ik vond haar lichtroze bikinibroekje alleen een beetje smoezelig van kleur. Dat kwam, omdat het geen broekje was. Het was huid. Ik besefte dat ik op het naaktstrand liep. Wederom prima. Als niemand ermee lastig gevallen wordt. Maar. Een man maakte, precies op het smalle deel waar de geklede wandelaars hun doorgang maken, een ommetje. Met zijn bizar lange...read more
