Nu mijn paspoort was voorzien van een Russisch visum kon ik met een gerust hart in het vliegtuig van Aeroflot stappen. Onderweg werden me twee dingen duidelijk: vegetarisch eten is aan de Russen niet besteed en met alleen het woord “spasiba” kom ik niet ver.
Bij aankomst op het vliegveld leerde ik nog iets: roken is nog heel normaal in Rusland. In de hal waar de bagage arriveerde (drie kwartier nadat het vliegtuig geland was) stonden overal plukjes mensen te roken.
Ik had vooraf uitgezocht hoe ik met de trein en de metro mijn hotel moest bereiken, maar ik kwam een bekende uit Nederland tegen die naar dezelfde conferentie ging en hij had een pick-up geregeld vanuit zijn hotel dus we besloten zijn taxi te delen.
De chauffeur sprak geen woord Engels, en ik sprak één woord Russisch: spasiba – bedankt. Niet een woord waar je heel ver mee komt in het geval van problemen. We waren nauwelijks vijf minuten onderweg of de chauffeur begon druk te bellen (handsfree bellen is nog geen gewoonte in Rusland). Even later zette hij zijn auto stil bij een bushalte. Wij waren enigszins bezorgd en probeerden te achterhalen wat er aan de hand was.
De chauffeur had zijn baas aan de telefoon en die wist in gebrekkig Engels duidelijk te maken dat er verwarring was ontstaan omdat de opdracht was geweest om één persoon op te pikken en dat wij met zijn tweeën bleken te zijn. Een poging tot uitleg werd weggewuifd. De chauffeur ging weer rijden en bleef druk telefoneren. Wij hadden ons erbij neergelegd, zo lang we maar naar de stad gebracht werden.
Dat gebeurde. Onderweg probeerde ik de Cyrillische opschriften te lezen. IKEA, McDonalds, Starbucks, check. Restaurant, supermarkt, bar, theater, check. Stop, check. Mooi, dit lukt. Goedemorgen kan ik niet zeggen, maar stop en restaurant kan ik wel lezen en dat is een begin. We werden afgezet en de chauffeur begon niet over geld dus we bedankten hem vriendelijk (“spasiba” dus).
De dame achter de balie van mijn hotel sprak Engels, mijn kamer was enorm en mijn bed comfortabel. Ondanks dat het in Nederland pas acht uur was, viel ik direct in slaap. De volgende ochtend was het -8 en sneeuwde het, maar ik omarmde meteen het Russische idee dat er geen kou bestaat, maar alleen verkeerde kleding; dus ik trok mijn capuchon ver over mijn muts. Dooi kan ik nog maanden ervaren in Nederland, dit is Moskou!
De eerste conferentiedag vond plaats in het hoofdkantoor van Yandex, de grootste Russische zoekmachine en de meest bezochte website in Rusland. Vlak naast Yandex zit een grote bar die Engels en Frans eten serveert. Ze hebben twee menukaarten: een Engelse en een Franse. Op beide bleken geen vegetarische gerechten te staan dus ik bestelde fish & chips. Bijna anderhalf uur later arriveerde het eten. Ondertussen had de dame aan het tafeltje naast ons drie sigaretten opgestoken en ik zat onbewust te hoesten – onvoorstelbaar hoe snel ik het roken in de horeca ontwend ben.
’s Avonds stak een sneeuwstorm op en de volgende morgen waren sneeuwschuivers (zowel menselijke als machinale) druk om de voetpaden sneeuwvrij te maken. Het was kouder dan de dag ervoor dus ik trok mijn capuchon nog iets verder over mijn muts en ging op weg naar de locatie van de tweede conferentiedag. Het is lang geleden dat ik zo onder de indruk was van een stad. Waarom heb ik geen reisgids bij me? Ik ben hier slechts twee dagen en in die tijd wil ik ook nog iets van de conferentie meekrijgen.
Ondertussen maken P. en J. het goed thuis. Na de eerste nacht had J. mij ’s nachts nog gezocht in ons bed maar toen hij zich ervan had verzekerd dat ik er niet was, is hij toch maar weer gaan slapen. De tweede nacht sliep hij van negen tot half zes aan één stuk. Dat is ongekend – ik moet eigenlijk nog wat langer wegblijven.
photo credit: josef.stuefer via photopin cc
