13-09-2012 | ... en alles
We staan op het punt om weg te gaan als de bel gaat. We wonen in een flat dus ik loop richting de intercom. “Ja?” roep ik al kortaf, omdat ik ergens een donkerbruin vermoeden had wat ik kon verwachten. “Goedemorgen, met Chantal. Ik wil u vragen of u denkt dat er ooit een einde komt aan geweld.” Ik was even stil, voelde eigenlijk een tirade opkomen, maar het meisje kon er ook niets aan doen. “Nee, er komt nooit een einde aan geweld, en nu hang ik op.” zei ik snel. Ik ben niet gelovig, althans ik geloof niet in de God die men mij wil verkopen. De bijbel is ooit geschreven door een mens, en ik ben absoluut niet van plan om iemands hersenspinsels op welke manier dan ook te aanbidden. De mens is immers niet perfect, hé? Dat heeft niets met opvoeding te maken, ik werd volledig vrij gelaten in mijn keuze al dan niet ergens in te geloven. In eerste instantie had ik ook weinig tégen het geloof, leven en laten leven. “God is liefde”, hoorde ik vaak van een Christelijk basisschool vriendinnetje. De laatste jaren merk ik echter dat kwetsende opmerkingen, dwingende verboden en ernstige discriminatie vanuit het geloof mij steeds meer dwars gaan zitten. Sterker nog, mijn kookpunt was afgelopen week bereikt. Het begon natuurlijk met de briljante opmerking van Van der “vrouwen worden zelden zwanger van verkrachting” Staaij. Shocking, walgelijk, misselijkmakend. Hij baseert deze uitspraak op een achterhaald Amerikaans onderzoek uit de jaren ‘80! Inmiddels weten we dat de SGP een prehistorische gedachtegang heeft over de rol van vrouwen in de samenleving,...read more