Hoewel veel mensen beweren dat seksisme en racisme in westerse landen niet meer bestaat, blijkt dit in de praktijk toch anders te liggen. Zowel vrouwen, holebi’s, transgenders, People of Color (PoC), gehandicapten en mensen met een psychische ziekte merken in hun dagelijks leven dat de diversiteit van landen als Nederland, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk vaak niet erkend wordt.
Benetton is een van de weinige bedrijven dat niet alleen over diversiteit praat, maar het ook uitstraalt. Is dit gemeend of een slimme marketingstrategie?
#DiversityIsNot werd in het leven geroepen door schrijfster Mikki Kendall, toen ze bezig was met een stuk over diversiteit in de media. Kendall is een Amerikaanse, en woont dus in een land met een enorm diverse bevolking. Maar als je naar de media kijkt, televisie, tijdschriften, films, kranten – zie je voornamelijk blanke mannen.
En waar de blanke heteroseksuele mannen in alle vormen en maten op televisie komen, wordt alles wat niet blank en man is, maar summier of in stereotypes vertegenwoordigd.
(Cis is het tegenovergestelde van transseksueel. Je voelt je thuis in en identificeert je met het lichaam waarin je geboren bent.)
Blanke, heteroseksuele mannen komen in alle vormen en maten op televisie. Van afgetraind tot obees, van modellenmooi tot lelijk, zonder dat het vaak een thema is. Deze mannen worden geprezen om hun acteertalenten – vaak ook terecht – maar waar zijn de ‘gewone’ vrouwen, holebi’s en PoC?
Vorige maand schreef ik een boos stuk over de vreemde manier waarop we mensen met psychische klachten behandelen. Dit zie je ook terug in de media. Als een personage psychische klachten heeft, is het gelijk een thema. Een eng thema. Een stigmatiserend thema.
Natuurlijk zijn film- en seriemakers zich ervan bewust dat hun kijkers niet alleen blanke mensen zijn. Dus wordt er voor de ‘diversiteit’ een karakter geschreven, maar helaas zijn deze karakters haast altijd (negatieve) stereotypes.
En als een PoC dan eens níet als stereotype wordt neergezet, is het een vlak karakter die eigenlijk niets bijdraagt aan het verhaal. Maar de producers kunnen wel trots roepen dat ze stilstaan bij diversiteit.
Mannen zijn helden. Vrouwen niet. En als een vrouw wél een held is, wordt ze omschreven als ‘sterke vrouw’. Want iedereen weet dat de standaard vrouw zwak is.
Vaak gebruiken producers het excuus dat er alleen maar blanke mensen te zien zijn, omdat dit historisch correct is. Draken, eenhoorns en andere mythische wezens is echter wel ruimte voor…
Helaas is het diversiteitsprobleem niet alleen terug te vinden in de media. Minderheden worstelen er haast dagelijks mee.
En wat ze ook maar moeten accepteren, is dat de meerderheid bepaalde aspecten van hun cultuur wel accepteert – een blanke popzangeres met een bindi, in kimono, met een verentooi of met een grill, is edgy en fashionable – maar de mensen die dat echt dragen vanuit hun cultuur of geloof, zijn afwijkend en anders en moeten weg of zich aanpassen.
De meeste bedrijven en scholen begrijpen dat ze ‘iets’ met diversiteit moeten doen. En hoe goed de bedoelingen ook zijn, vaak wordt dit verkeerd aangepakt.
En mocht je nu denken dat al deze negers, moslims en wijven zelf racistisch en seksistisch zijn en er niets mis is met jou, lees dan deze tweets heel goed. Heel erg goed. Laat ze tot je doordringen.
