Gisteren schreef Katie een column waarin ze uitlegt waarom ze voor verplichte anticonceptie is. Vandaag geeft Marijke haar mening over dit gevoelige onderwerp. Door haar werk in de psychiatrie heeft ze een iets andere visie op deze zaak dan Katie en Pieter van Vollenhoven.
Het is er weer tijd voor. De jaarlijkse ethische discussie over het krijgen van kinderen. Verstandelijk gehandicapten en psychiatrische patiënten zouden geen kinderen mogen krijgen, prijkt de kop van de krant. Peter van Vollenhoven gaf dit stellig aan tijdens een tv-programma afgelopen week.
“Mensen zullen zeggen dat gaat te ver en ik moet eerlijk zeggen dat zeg je ook makkelijk als je de werkelijkheid niet kent.”Gelukkig erkent hij dus zelf ook direct dat het nogal een gewaagde uitspraak is. Ik werk zelf in de psychiatrie en heb geregeld cliënten op de vloer gehad die kinderen hadden. En ook nu begeleid ik een moeder van twee kinderen. Ondanks haar psychiatrische problemen, ken ik weinig mensen die zoveel liefde voor hun kinderen tonen en zó toegewijd zijn als zij. Ze zal voor haar kinderen door het vuur gaan en ze altijd boven zichzelf stellen. Maar is wel een psychiatrische patiënt. Dus zou ze geen kinderen mogen krijgen? Natuurlijk is dat kort door de bocht en zullen ze direct roepen dat het niet voor iedereen geldt. Maar waar trek je dan de grens? En hoe test je dat?
Want vooraf zal iedereen geroepen hebben dat het onverantwoord zou zijn als deze dame zwanger zou worden. Ze heeft geen geld, moeite met het controleren van haar emoties en kan zelf nog geen brief opstellen. Maar iedereen zal hier van terugkomen als ze zien hoe het haar nu vergaat. Met hier en daar wat hulp. Helemaal niet erg. Ik wed dat er genoeg mensen zijn nu zouden willen dat ze af en toe wat hulp krijgen. Met de opvoeding, met hun administratie of gewoon om hun hart te luchten. Toch?
En als we dan toch gaan testen of mensen geschikt zijn voor het ouderschap, mag die test dan alsjeblieft ook bij “gewone” mensen afgelegd worden? Want ik ken genoeg mensen waarbij ik tenenkrommend toekijk hoe ze hun kinderen groot brengen. Of juist verwaarlozen, mishandelen of dagelijks kwetsen en negeren. Maar omdat hun hersenen toevallig wel goed werken, is dat allemaal geen probleem. Natuurlijk vind ik het hartverscheurend om te zien hoe kinderen uit huis geplaatst worden, als blijkt dat ouders met een beperking de zorg niet aan blijken te kunnen. En ik geloof ook zeker dat daar een vergrootglas opgezet moet worden om te onderzoeken hoe we dit kunnen voorkomen. Maar Pieter van Vollenhoven heeft het hier over “de werkelijkheid”. Welke werkelijkheid is dat voor hem? Heeft hij dagelijks contact met psychiatrische patiënten met een kind of een kinderwens? De werkelijkheid kent voor mij vele kanten. Laten we die dan ook eerst belichten voordat we direct gaan oordelen.
Pingback: Ik ben pro verplichte anticonceptie! - Pinkbullets()