Het klinkt misschien niet zo netjes naar alle Ramadannende mensen toe, maar ik ben er zo ontzettend klaar mee.
Ik heb de hele maand netjes volgemaakt en zoals ik al eerder schreef zijn het niet de honger en de dorst, maar vooral het gebrek aan ritme en slaap die me opbreken.
Doordeweeks wordt er overdag gewerkt en word je tweederde van de avonden uitgenodigd bij familie om met hen de ftour en het diner te nuttigen. In het weekend slaap je overdag en doe je de hoogst noodzakelijke dingen, zoals de boodschappen en wat schoonmaakkarweitjes in huis. Voor de rest hang je, als je nog tijd over hebt, voor de televisie en probeer je je zinnen te verzetten door je te concentreren op een spannende serie of een goede film. Dan zijn er ook nog avonden waarop je mensen bij jezelf thuis uitnodigt om het ritme een beetje te doorbreken.
Zo gauw als je mensen bij je op bezoek krijgt kan het kookspektakel beginnen. Voor de komst van twee mensen sta je al gauw een uur of vijf in de keuken, en twee mensen is een belachelijk on-Marokkaans minimum. Je maakt alles zelf klaar, zonder handige kruidenmixjes of basispakketten, zoals die in Nederland zo voor de hand liggen om te gebruiken. Denk aan sausmixen, wereldgerechten, een soepbasis of salades voor op toastjes. Met twee linker kookhanden kom je hier dus nergens. Gelukkig ben ik niet volledig onkundig aangelegd, dus in de keuken red ik me wel, maar het kost wat tijd.
Het snijden van alle groenten voor in de goedgevulde tomatensoep, het rollen van de balletjes. Het voorbereiden van een mengsel van tonijn, maïs, ui, olijven, kaas en nog meer smaakmakers om daarmee gevulde broodjes uit de oven te maken. Het snijden van zes verschillende soorten fruit om een flinke verse fruitsalade op tafel te kunnen zetten. Het bedenken van je eigen guacamole om te serveren met brood. Het bereiden van je eigen deeg voor de Nederlandse touch in de vorm van speculaaskoekjes.
Aan het einde van de middag ben je volledig uitgeput, heb je op de valreep nog tijd om te douchen en mag je de gasten ontvangen.
Klinkt verkwikkend? Nou, dat doen de vrouwen hier dus zo ongeveer dagelijks tijdens de Ramadan. Vooral vrouwen die vakantie hebben of niet werken steken dagelijks al hun energie in het op tafel zetten van eenzelfde soort ftour. Tegen het einde van de Ramadan hangen de wallen van deze dames op hun knieën en stralen ze een totale desinteresse uit in alles wat er verder nog om hen heen gebeurt.
Ik heb schoon genoeg van het eten van steeds weer hetzelfde eten. Een maand lang dezelfde hapjes en drankjes in je hoofd proppen zo gauw als je weer mag eten. En dit zo vaak mogelijk samen met de familie. Deze regelmaat wekt bij mij frustratie op, want bij familie ben je op bezoek en kom je niet zozeer aan jezelf toe. Een maand lang, tijdens welke mijn ervaring mij heeft geleerd dat ik altijd een boek of mijn laptop mee moet nemen als we weer sociaal moeten doen. Een maand lang alleen maar werken op de automatische piloot, slapen wanneer je maar kunt en eten en drinken wanneer het weer mag. Oh ja, en dan is er nog dat stukje bezinning.
Nu typ ik deze column in de woonkamer van de opa en oma van mijn kerel. Alleen de huishoudhulpjes zijn er om mij te vergezellen. Zij spreken elk tien woorden Frans. Ik twintig woorden Marokkaans. De hele familie is naar de moskee gevlucht, want vanavond is de avond voor de 27ste dag van de Ramadan, waarover gezegd wordt dat de Profeet Mohamed in die nacht opgestegen is naar de zevende hemel en daarna weer is teruggekeerd op aarde. Vanavond bidden staat gelijk aan 1000 maanden lang elke dag je gebed doen. Dat komt neer op een jaar of 83. Dus ik zeg tegen de Moslims: doe dit vooral en bedenk je daarna dat je waarschijnlijk voor de rest van je leven genoeg hebt gebeden, dan doen we volgend jaar weer gewoon en vieren we bijvoorbeeld twee dagen Ramadan, zoals wij twee dagen kerst vieren. Respect. Klaar.
