Gebruiksaanwijzing van een ingewikkeld apparaat

Gebruiksaanwijzing van een ingewikkeld apparaat

24-03-2013 | Sekse

“Maar wat wil je dat ik eraan doe? Het heeft toch helemaal geen zin om je daar druk om te maken schatje?” Roept hij uit. Vertwijfeling in zijn ogen. Hij kijkt naar het meisje waar hij van houdt, die op dat moment van pure woede en frustratie lijkt te gaan imploderen. Hij heeft niks verkeerd gedaan, iemand anders is de boosdoener, maar toch is hij degene die de biggelende tranen die over haar wangen lopen mag opdweilen. Ik beantwoord zijn vragende ogen met een stuurse blik en de woorden “Laat me nou godverdomme gewoon even boos zijn. Je weet toch hoe ik ben.” Ik ben doorgaans niet zo snel kwaad te krijgen, maar als het eenmaal is gelukt dan ga ik ook full Hulk. Ik weet wat ik nu nodig heb maar vertik het om erom te vragen. De procedure is niet alleen doodsimpel maar ook al meermaals uitgelegd. Terwijl ik wacht op de landing van het kwartje zet ik koffie en vul ik grote glazen met koud water. Dan gebeurt het. De wenkbrauwen gaan naar beneden en een geamuseerde glimlach vormt zich om zijn mond. Hij weet het weer. “Hey druktemaker, kom eens hier.” Hij trekt me naar zich toe en vouwt me in zijn armen. Na een paar seconden voel ik mezelf loslaten, via de spieren in mijn nek en schouders langzaam naar beneden. Onzichtbaar loop ik leeg. Dan gaat zijn telefoon. Ik maak me los en drink mijn koffie. Ondertussen borrelt de frustratie weer op. Hoe kan iemand zo egoistisch zijn? Echt, koop een fles empathie en trek hem ad fundum. Ontzettende grijze wolk die je...read more
Mijn innerlijke Tokkie – als je geen gelijk krijgt

Mijn innerlijke Tokkie – als je geen gelijk krijgt

28-02-2013 | Psyche

Nuance. Ik ben voor. Denk niet wit, denk niet zwart, maar in de kleur van je hart, of in 50 tinten grijs, zo u wilt. Toch zijn er momenten dat zelfs de meest genuanceerde persoon het niet kan laten om kort door de bocht te vliegen. Om de zere schenen te strekken en zelf eens keihard uit te halen.Want soms doet het gewoon pijn hoe gruwelijk ongelijk de ander heeft. Ineens, onaangekondigd, is daar dan je innerlijke tokkie. Die schreeuwt, onder de gordel mikt en je zo maar een pluk haar uit je kop trekt als je even niet oplet. Mijn innerlijke tokkie is bijzonder gevoelig voor discriminatie en de -ismen waarvan we tegenwoordig massaal verklaren dat ze niet meer bestaan. Journalisten die genetisch determinisme prediken en daarmee hele rassen en bevolkingsgroepen wegzetten als minderwaardig, zijn serieus verontwaardigd als je hun schrijfsels racistisch noemt. Mensen die emmers vitriool uitstorten over een vrouw die het waagt om te vechten voor haar rechten als ze met vuile trucjes wordt uitgesloten van een functie, vinden oprecht dat seksisme daar niets mee te maken heeft. En de lieverds die regelmatig zinnen beginnen met “Ik heb niks tegen homo’s, maar…” geloven echt dat ze best tolerant zijn, ook al vinden ze het idee van twee mannelijke minnaars dan smerig en onnatuurlijk. Thea, zoals ik mijn innerlijke tokkie noem, trekt die shit dus heel slecht. Thea gelooft namelijk heilig in de liefde, alle liefde, en in gelijkheid, maar dan niet die “stil maar meissie, hier heb je je stemrecht en je pil, en ga nu maar weer braaf stil in de hoek staan en mooi...read more

Zo vies als een Turk

18-07-2011 | Kleur & Cultuur

Er zijn weinig zekerheden in het leven, maar dat mijn moeder nooit of te nimmer een spreekwoord correct uit zal spreken is er een. Meestal zijn haar spreekwoorden net zo goed of beter dan de oorspronkelijke versie, maar soms… “Zo vies als een Turk.” Het heeft me jaren gekost, maar ik heb het haar al in geen tijden meer horen zeggen. Ik krimp nog ineen bij de gedachte aan mijn moeder op het terras in Amsterdam die, toen ik mijn hoofd weer eens had ingezeept met diverse lekkernijen, luidkeels verkondigde; “Ga je wassen, je bent zo vies als een Turk”. Ze begreep natuurlijk zelf ook wel dat het op zijn zachtst gezegd niet politiek correct was (oftewel knetterracistisch, wat in het huidige politieke klimaat gewoon weer schijnt te mogen). Mijn moeder is veel dingen, maar racistisch is ze absoluut niet. Mijn oma was dat overigens wel en ik vermoed dat daar de uitdrukking ook vandaan komt. Iets afleren wat je al sinds je kindertijd zegt blijkt echter nog knap lastig. Zo betrap ik mezelf nog steeds weleens op jeukende muggenbulden, of grijp ik naast handvaten. Ik heb zelfs een keer vanachter een Utrechtse bar verzucht dat het koffiezetapparaat ermee was uitgeschejen (vertaling: opgehouden, kapot was), tot verbijstering van de Randstedelijke clientèle. En vertrekken doe ik nooit, in tegenstelling tot aanlopen, aanfietsen en aanrijden. Maar we hadden het over mijn geweldige moeder en haar creatieve taalgebruik. Het huisgemaakte spreekwoord wat zij het vaakst bezigt is: “Er vallen geen appels onder een perenboom”. Een waarheid als een koe natuurlijk, en bovendien een liefdesbaby van ‘De appel valt niet ver van de...read more
Doe je dit met iedereen?

Doe je dit met iedereen?

12-07-2011 | Sekse

Het was laat, dus eigenlijk vroeg toen ik hem tegenkwam. Mijn vrienden waren al naar huis, maar ik zat nog vrolijk op mijn kruk tegen de barman aan te zwammen toen hij naast me kwam hangen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik niet eens weet waar we het over hadden, die zwarte vrijdag, zoals zijn bijnaam zou komen te luiden. Ik was dronken en op de vlucht voor mijn grootste vijand. Mezelf. Ik weet nog dat we gelachen hebben, al maakt dat de herinnering niet minder wrang. Ik wilde niet naar huis, niet alleen zijn, dus ik ging met hem mee. “Slapen. Niet neuken.” Zei ik nog bij de deur, hem streng aankijkend. Natuurlijk vond hij het allemaal prima. En ik was tevreden, met een warm bed. Een vreemd bed, waar de spoken me niet zouden kunnen vinden. Vermoeid van de drank, de avond en zijn pogingen tot zoenen, draaide ik mijn rug naar hem toe en zakte in een diepe, zware slaap. Toen ik mijn ogen weer open deed, lag hij op me, kreunend. Hij vroeg, “Doe je dit met iedereen?”. Het duurt even voordat ik zeker weet dat dit geen droom is. Desondanks, kan ik me niet herinneren wat vooraf ging. Is deze kronkelende klootzak nu op me gekropen terwijl ik sliep? Of heb ik ergens in het stuk wat ik me niet kan herinneren besloten dat hij woest aantrekkelijk was en dat ik dit wilde. Een blik op zijn verwrongen gezicht bevestigt dat het onmogelijk de tweede optie kan zijn. “Doe je dit met iedereen?” Zijn opmerking van zojuist komt nu in volle hevigheid aan, net...read more