“Maar wat wil je dat ik eraan doe? Het heeft toch helemaal geen zin om je daar druk om te maken schatje?” Roept hij uit. Vertwijfeling in zijn ogen. Hij kijkt naar het meisje waar hij van houdt, die op dat moment van pure woede en frustratie lijkt te gaan imploderen. Hij heeft niks verkeerd gedaan, iemand anders is de boosdoener, maar toch is hij degene die de biggelende tranen die over haar wangen lopen mag opdweilen.
Ik beantwoord zijn vragende ogen met een stuurse blik en de woorden “Laat me nou godverdomme gewoon even boos zijn. Je weet toch hoe ik ben.” Ik ben doorgaans niet zo snel kwaad te krijgen, maar als het eenmaal is gelukt dan ga ik ook full Hulk. Ik weet wat ik nu nodig heb maar vertik het om erom te vragen. De procedure is niet alleen doodsimpel maar ook al meermaals uitgelegd. Terwijl ik wacht op de landing van het kwartje zet ik koffie en vul ik grote glazen met koud water. Dan gebeurt het.
De wenkbrauwen gaan naar beneden en een geamuseerde glimlach vormt zich om zijn mond. Hij weet het weer. “Hey druktemaker, kom eens hier.” Hij trekt me naar zich toe en vouwt me in zijn armen. Na een paar seconden voel ik mezelf loslaten, via de spieren in mijn nek en schouders langzaam naar beneden. Onzichtbaar loop ik leeg. Dan gaat zijn telefoon. Ik maak me los en drink mijn koffie.
Ondertussen borrelt de frustratie weer op. Hoe kan iemand zo egoistisch zijn? Echt, koop een fles empathie en trek hem ad fundum. Ontzettende grijze wolk die je bent. Horkvogel. Kut met vingers! Ik probeer mezelf te sussen maar het werkt niet. Ik luister niet. Boze tranen zijn het heetst omdat huilen voelt als verliezen. Ik wil verdomme niet huilen. Argh. Pull yourself together woman!
Terwijl ik wacht op het einde van het telefoongesprek open ik zeven keer de koelkastdeur en doe ik hem, zonder gezien te hebben wat de inhoud is, weer dicht. Hij hangt op en kijkt me aan. Ik zeg “Ik was nog niet klaar.” En duik terug de warmte in. Even is al genoeg. Ik ben er weer. Muziekje op en aan het werk met mijn kadaver!
Een half uur later komt hij het kantoor binnen om afscheid te nemen. Ik ben mijn meltdown ondertussen al vergeten. Een blik op de 26 geopende tabbladen bevestigt dat de trein weer op de rails staat. Ik krijg een goedkeurende glimlach en een kus. Hij hoeft me niet te begrijpen om me te kennen. Om te weten hoe ik werk. Hij heeft dan ook een voorliefde voor ingewikkelde apparaten.
photo credit: Guilherme Yagui via photopin cc
