Sssst. Zie je dat? Daar, dat meisje. Kwijlend van gelukzaligheid in een hoekje met een stapel boeken van Murakami. Volgens mij is dat Judith, vroeger was ze sociaal en gezellig, nu is ze een monomane Murakami-verslindster. Eeuwig zonde.
Het is waar. Ik ben verslingerd, verslaafd, compleet hooked. En ergens vind ik het wel leuk, ik heb nooit eerder een ding gehad. Op de middelbare school hadden bijna alle meisjes in mijn klas een ding en ze deden niets anders dan daar over praten, hun agenda’s volkalken met plaatjes en uitspraken gerelateerd aan hun ding en proberen andere mensen te overtuigen van het hoe en waarom van hun ding. Met soms ruzies als gevolg, want Nick was écht wel leuker dan Howie uit de BackstreetBoys en een verzorgpony was toch niet hetzelfde als écht een eigen paard hebben. Tienermeisjes met vuur in hun ogen en een blinde liefde en passie voor hun ding.
Nu ruim tien jaar later (auw) begrijp ik eindelijk wat zij voelden. Gasten krijgen meteen mijn stapel Murakami’s op schoot gedumpt en als ze nog niet van hem gehoord hebben, vertel ik ze alles wat ze moeten weten en als ze niet enthousiast genoeg reageren, ben ik gekwetst. Haruki Murakami is God en ik ben zijn grootste volgeling. Als Hij me vraagt om op zondagochtend alle deuren langs te gaan om Zijn woord te verkondigen, zou ik het subiet doen. Opeens heb ik alle respect voor Jehova’s Getuigen.
(Maar ik ben niet dweepziek, echt niet.)
‘De Jacht op het Verloren Schaap’ is Murakami’s eerste internationale roman. De twee romans die hij schreef voor dit boek, zijn alleen in Japan gepubliceerd. Voor ons niet-Japanners is dit dus eigenlijk Murakami’s echte eerste. En ik heb er spijt van dit ik dit boek als een van de laatsten heb gelezen. Omdat ik zijn nieuwe(re) romans al eerder heb verslonden, merk ik duidelijk dat Murakami bij het schrijven van ‘Schaap’ nog een beetje zoekende was. De stijl, het verhaal, het is allemaal overduidelijk herkenbaar als Murakami, maar her en der is het nog wat onwennig.
Onderwerp van het verhaal? Juist, de jacht op het verloren schaap. De naamloze hoofdpersoon krijgt op vreemde wijze de opdracht op een schaap op te sporen. Zijn enige aanknopingspunt is een foto van het schaap, die zijn vriend Rat naar hem heeft gestuurd. Wil hij het schaap vinden, zou hij dus Rat moeten vinden, maar hij heeft geen flauw idee waar hij moet beginnen. Helemaal omdat hij zichzelf nogal een middelmatig mens vindt, met middelmatige ideeën. Gelukkig krijgt hij hulp van zijn buitengewone vriendin, het meisje met de mooiste oren ter wereld.
Tijdens hun zoektocht leert hij veel over de geschiedenis van het schaap. Zo blijkt het niet echt een schaap te zijn, maar eerder een symbolisch en mystiek wezen, die ‘in’ mensen gaat om hen te leiden. Dankzij het schaap is ‘De Leider’ een van de machtigste mensen ter wereld geworden, maar nu het schaap weg is ligt De Leider op sterven. Het is dus van groot belang dat hij het schaap terug vindt.
Ook in dit verhaal lukt het Murakami om onwaarschijnlijke zaken zo op te schrijven dat het allemaal heel aannemelijk wordt. Door de ‘middelmatigheid’ van de hoofdpersoon wordt de geloofwaardigheid alleen maar versterkt en de bijzondere mensen die hij op zijn reis tegen komt, worden bijzonder driedimensionaal neergezet. Het verteltempo is goed, de verhaallijnen zijn ingenieus en het plot is voor Murakamiëske begrippen behoorlijk duidelijk. Voldoende redenen voor mij om dit boek vijf van de maximaal vijf roze kogels te geven.
