‘Mooie Antonio’ verscheen al in 1949 en groeide uit tot een klassieker. Dit jaar bracht uitgeverij Athenaeum een nieuwe Nederlandse versie op de markt van deze Italiaanse roman en ik heb werkelijk gesmuld. Passie, liefde, drama, roddels en intriges… En als kers op de taart hysterische Italiaanse mannen die maar aan een ding kunnen denken.
In heel Catania, een plaats op het eiland Sicilië, is niemand zo mooi als Antonio. Zelfs als kind was hij al zo mooi, dat het dienstmeisje liever zichzelf openkrabte, dan toegeven aan haar wellustige gevoelens.
Als hij naar de kerk gaat, luistert geen van de aanwezige meisjes en vrouwen naar de preek, ze kijken allemaal naar Antonio. Zijn moeder weet zich geen raad met al deze aandacht voor haar zoon en vraagt huilend aan Pater Giovanni wat ze met deze toestanden moet. Haar zoon vraagt hier immers niet om, hij is lief en innemend en heeft geen flauw idee hoe het komt dat elke vrouw zo heftig op hem reageert.
De enige oplossing die Pater Giovanni kan bedenken, is dat moederlief maar moet bidden dat God Antonio snel tot zich neemt, zodat hij niet langer vrouwen kan verleiden te zondigen.
Dit gebeurt gelukkig niet. Wel groeit Antonio in volledige gezondheid op en vertrekt naar Rome om te studeren. Ook in Rome vallen alle vrouwen in katzwijm als ze Antonio voorbij zien komen. Het is in zijn huis dan ook een komen en gaan van vrouwen, van jong tot oud, van plattelandsmeisjes tot vrouwen van adel.
Zijn vader besluit hem terug te halen naar Catania om hem met de mooie en hooggeboren Barbara Puglisi. Aanvankelijk weigert Antonio, tot hij het meisje op straat ziet lopen en direct verliefd wordt. Ze verloven zich en niet lang daarna trouwen ze en is heel vrouwelijk Catania in de rouw.
Ze lijken het ideale echtpaar. Beiden jong en mooi en overduidelijk verliefd. Ze zijn altijd samen en overladen elkaar met kussen vol hartstocht. De schok bij de ouders van Antonio is dan ook groot, als na drie jaar huwelijk de vreemdste geruchten rondgaan in Catania.
Het huwelijk tussen Antonio en Barbara zou ongeldig zijn, omdat Barbara nog steeds maagd is en nu met de hertog van Bronte zou willen trouwen. Jammerend stort de vader van Antonio in als hij ontdekt dat zijn zoon inderdaad nog nooit met Barbara naar bed is geweest.
Antonio kan en wil er niet over praten, tot zijn oom hem uithoort en je er ook als lezer achterkomt wat er de afgelopen jaren is gebeurd en wat er precies ‘mis’ is met Antonio. Tegelijkertijd lopen de jaren ’30 op hun einde, neemt het fascisme toe en dreigt de Tweede Wereldoorlog uit te breken.
Oh, Antonio! Ik heb zo genoten van deze roman! Het is echt verbazingwekkend hoe literatuur van meer dan zestig jaar oud nog zo verfrissend en meeslepend kan zijn. Dikke pluim voor het vertaalwerk van Yond Boeke en Patty Krone, ‘Mooie Antonio’ leest net zo vlot als moderne romans.
Al is er natuurlijk weinig modern aan de instelling van de mannelijke hoofdpersonen in dit boek. Het zijn allemaal typische Italiaanse haantjes, die hun mannelijkheid afmeten aan het aantal vrouwen dat ze tot zich hebben genomen. Maar als ze in hun eer aan worden getast, lopen ze jammerend en huilend rond.
Alle roddel, intriges en achterklap in dit boek, wordt dan ook niet door vrouwen gebezigd, maar door mannen. Waar Italiaanse vrouwen vaak weggezet worden als temperamentvolle en labiele types, zijn de vrouwen in de boek ijzersterk, snoeihard en bij vlagen ijskoud.
Het eerste deel van het boek is een prachtig liefdesverhaal, tot het huwelijk van Antonio en Barbara strandt, daarna wordt het een soort klucht. Iedereen maakt zich druk over de naderende oorlog, behalve Antonio. Hij loopt kwijnend door de straten en kan alleen aan Barbara denken.
Het einde is verrassend en hartverwarmend. Want ook al breken vrouwen je hart, op je vrienden kun je altijd rekenen.
Antonio zelf is bloedstollend mooi, maar dit boek ook. Daarom krijgt ‘Mooie Antonio’ vier van de vijf roze kogels.
