Het onrustige gevoel zorgt ervoor dat ik een beetje nukkig word en ietwat pessimistisch naar de zaken kijk. Heel vreemd, want ik kan nog wel relativeren als ik een paar keer diep ademhaal. Met veel moeite ben ik enthousiast, want diep van binnen is het enthousiasme er wel, ik wil dit heel graag.
In het leven komen we regelmatig voor nieuwe keuzes te staan en worden we geconfronteerd met het nemen van nieuwe stappen. Als je in je leven een beetje vooruit wil komen, dan is het logisch dat er zo af en toe wat zaken moeten veranderen. Niet alles kan bij het oude blijven, en juist dat vind ik soms best lastig. Dit gevoel is paradoxaal aan mijn drang om me te ontwikkelen en te groeien, of dat nou op professioneel of persoonlijk vlak is. Als alles altijd maar bij het oude blijft word ik waarschijnlijk zeer onrustig. In een eerdere column heb ik dan weer de behoefte aan stabiliteit in mijn leven geuit. Maar voor mij betekent stabiliteit geen stilstand, het betekent eerder zekerheid.
Aan veranderingen in het leven kunnen we meestal niet ontkomen. Sommige veranderingen zijn puur genot, leuk en zonder poespas. Andere veranderingen brengen een hele rompslomp aan denkwerk en onrust met zich mee. Verhuizingen bijvoorbeeld: van Nederland naar Parijs, van Parijs naar Nederland, van Nederland naar Casablanca. Ze hebben me veel mogelijkheden gebracht, me veel geleerd en elke plek heeft zo zijn voor- en nadelen. Neem nou Casablanca. Voordelen zijn dat ik hier samen met mijn kerel ben, dat de zon zich hier vaker laat zien dan in Nederland, dat er veel te ontdekken valt en veel afwisseling is en dat de economische crisis minder voelbaar is voor hoogopgeleiden dan in Europa. Nadelen zijn dat ik ver weg ben van mijn familie en vertrouwde vriendengroep, dat het geen goed onderhouden en schone stad is, dat de kwaliteit van werkzaamheden een aantal niveaus lager ligt dan ik gewend ben en dat de dictatoriale democratie er schizofrene praktijken op nahoudt.
Maar om dus weer stabiliteit te creëren in mijn leven, omdat het nu kan, is het de bedoeling dat ik hier samen met mijn kerel blijf hangen en ik dus leer om te gaan met de veranderingen. Of het nou een positieve of negatieve verandering is. Het is nu dus settelen geblazen en het nadenken over de volgende stappen die ik zal gaan nemen, samen met manlief, vind ik bizar genoeg lastiger dan het emigreren zelf en het trouwen. Nu ben ik namelijk écht hier en moet ik de status quo van het land en de stad in acht nemen bij alle keuzes die ik maak.
Bij een nieuwe stap heb ik de ervaring een bepaald onrustig gevoel te krijgen. Zo ook deze week. We zijn gaan kijken naar een nieuwbouwproject buiten de stad, omdat we allebei meer behoefte hebben aan frisse lucht en vrijheid, dan aan het inhaleren van uitlaatgassen en het geblokkeerd staan in files in een stad zonder groenstroken. Daar stonden we dan, in een voorbeeldwoning. Ik werd me bewust van het feit dat het grote uitgaven in de toekomst met zich meebrengt en dat elke investering weloverwogen moet zijn om later niet, zonder ook maar een cent op de bank, erachter te komen dat je het hebben van een eigen huis toch anders voor ogen had.
Het onrustige gevoel zorgt ervoor dat ik een beetje nukkig word en ietwat pessimistisch naar de zaken kijk. Heel vreemd, want ik kan nog wel relativeren als ik een paar keer diep ademhaal. Met veel moeite ben ik enthousiast, want diep van binnen is het enthousiasme er wel, ik wil dit heel graag. Maar waarom, oh waarom voelt dit zo anders dan emigreren en trouwen?
Nu het normale leven en het normale ritme weer opgepakt wordt na de Ramadan, word ik juist weer geconfronteerd met het echte leven, want het heeft een maand lang wel erg stilgelegen. Even wennen.
