Officieel ben ik rooms-katholiek, maar eigenlijk allang niet meer. Ver voor de misbruikschandalen uitgebreid in de media kwamen, ging ik niet meer naar de kerk. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je je realiseert dat God niet kán bestaan en dat doden niet zulke dingen doen als uit hun graf weer opstaan. En dan voelt het een beetje gek om liedjes te zingen die een soort oppermens in de hemel aanbidden, terwijl iedereen weet dat de maan en planeten in de hemel zijn en niet iemand met een lange baard.
Nu zie ik op het nieuws de heisa rond het kiezen van de nieuwe paus. Bouwen ze een schoorsteentje op een kapel, komen daar allemaal mannen in lange jurken met paarse hoedjes op met elkaar praten, in naam van de groep mensen waar ik officieel nog altijd bij hoor. Het is een beetje een gek gedoe.De nieuwe paus zal waarschijnlijk net als zijn voorgangers prediken dat je geen condooms mag gebruiken en dat homoseksualiteit een zonde is. De wereld waarin hij en die andere mannen (want vrouwen mogen niet) leven staat zo ver van mij af dat het wel een ander universum lijkt. Ik kan me voorstellen dat mensen het sektarisch vinden, boos worden op die mannen of denken dat ze gek zijn.
Die mannen maken het in ieder geval erg gemakkelijk het hele geloof lekker af te zeiken. Maar het zou zonde zijn alle facetten die het geloof behelst weg te kieperen en te doen alsof ze achterhaald zijn.
Neem nou de Bijbel. De Bijbel lezen is de moeite waard, vind ik. Niet alleen omdat het een historisch document is dat een impressie geeft van hoe mensen vroeger samenleefden en de wereld om hen heen beleefden, maar ook omdat er prachtige verhalen vol symboliek in staan, die tot op de dag van vandaag relevant zijn.
Het verhaal van Kaïn en Abel bijvoorbeeld, waarin Kaïn Abel doodslaat nadat god alleen het offer van Abel accepteert. Iedereen is weleens jaloers, of voelt zich miskend, omdat iemand anders de aandacht krijgt die jij eigenlijk verdient. Die ander wordt dan misschien niet gelijk doodgeslagen, maar wel doodgezwegen of met gemene roddels onderuitgehaald. Het is echter beter die aandacht de ander gewoon te gunnen, al was het maar omdat je jaloerse daad jezelf niet echt bevrijdt, en jij uiteindelijk het langst last hebt van je gekoesterde wrok.
Een ander voorbeeld is het lijden van Jezus, en dat hij na aan het kruis gestorven te zijn weer opnieuw opstaat. Dat laatste kan natuurlijk helemaal niet, maar de symboliek van dit verhaal vind ik prachtig. We komen allemaal lijden tegen gedurende ons leven. Het soort lijden waarvan we vinden dat het onrechtvaardig is dat het op ons pad komt, het lijden dat we het liefst uit de weg zouden gaan. Ik tenminste wel. Het liefst zou ik doen alsof het niet bestaat en fluitend de andere kant op kijken. Maar daar los ik mijn problemen niet mee op. Het lijden moet ik accepteren, het kruis dat voor mij bestemd is, moet ik oppakken. Pas als de gehele lijdensweg is doorstaan, kan je dat hoofdstuk afsluiten, weer opstaan en opnieuw beginnen.
Ik vind dat mooi. De Bijbel is zo gek nog niet. En als je het leest als filosofische literatuur, kun je de stukken die je niet zo aanspreken gewoon overslaan. Want dat de vrouw geschapen zou zijn uit de rib van de man, dat is natuurlijk lariekoek. Halleluja!
photo credit: Viola’s visions ◕‿◕❤ via photopin cc
