Moskou: er bestaat geen kou, alleen verkeerde kleding

Nu mijn paspoort was voorzien van een Russisch visum kon ik met een gerust hart in het vliegtuig van Aeroflot stappen. Onderweg werden me twee dingen duidelijk: vegetarisch eten is aan de Russen niet besteed en met alleen het woord “spasiba” kom ik niet ver. Bij aankomst op het vliegveld leerde ik nog iets: roken is nog heel normaal in Rusland. In de hal waar de bagage arriveerde (drie kwartier nadat het vliegtuig geland was) stonden overal plukjes mensen te roken. Ik had vooraf uitgezocht hoe ik met de trein en de metro mijn hotel moest bereiken, maar ik kwam een bekende uit Nederland tegen die naar dezelfde conferentie ging en hij had een pick-up geregeld vanuit zijn hotel dus we besloten zijn taxi te delen. De chauffeur sprak geen woord Engels, en ik sprak één woord Russisch: spasiba – bedankt. Niet een woord waar je heel ver mee komt in het geval van problemen. We waren nauwelijks vijf minuten onderweg of de chauffeur begon druk te bellen (handsfree bellen is nog geen gewoonte in Rusland). Even later zette hij zijn auto stil bij een bushalte. Wij waren enigszins bezorgd en probeerden te achterhalen wat er aan de hand was. De chauffeur had zijn baas aan de telefoon en die wist in gebrekkig Engels duidelijk te maken dat er verwarring was ontstaan omdat de opdracht was geweest om één persoon op te pikken en dat wij met zijn tweeën bleken te zijn. Een poging tot uitleg werd weggewuifd. De chauffeur ging weer rijden en bleef druk telefoneren. Wij hadden ons erbij neergelegd, zo lang we maar naar de stad...read more

Wat wij kunnen leren van rochelende en ruftende Chinezen

Als ik dit schrijf, zit ik in het vliegtuig. Ik kom terug van drie weken China. Waar de Chinezen wonen die er op los smakken, slurpen, scheten laten, rochelen en het resultaat daarvan op straat tuffen. En gelijk hebben ze. Je eten smaakt veel lekkerder als je smakt, je soep beter als je slurpt, scheten inhouden voelt niet fijn en iedereen heeft weleens een prop in de keel die verholpen zou kunnen worden door een flinke rochel, die op zijn beurt weer in een sierlijke boog op straat getuft dient te worden. Waarom zouden we doen alsof dat niet zo is en dat dan beschaving noemen? Ja, Chinezen maken graag geluid. Naast het slurpen, smakken, rochelen en ruften, lachen en praten ze vrijwel constant en als ze zich afvragen of er ergens een echo is, dan testen ze dat door heel vaak heel hard te schreeuwen. Als ze dingen verkopen, dan zijn dat spullen waarbij je kunt smakken of slurpen of het zijn voorwerpen die zelf geluid maken. Die laatste categorie prijzen zij aan door dit geluid constant te maken. Een goede strategie, want wie wil er nou geen plastic kip dat een geluid maakt alsof het verkracht wordt wanneer je erin knijpt? Het fijne aan China is dat wanneer je dit geluid van de verkrachte kip vanuit het niets midden op straat imiteert, niemand raar opkijkt. Heerlijk toch, die vrijheid. Je mag ook gewoon staren naar iemand die je er opvallend uit vindt zien, zoals een blanke. Als die dan naar je terug gaat staren, in de hoop dat je beschaamd je ogen neerslaat, voel je – helaas...read more